21.01.25
Hbr 6, 10-20
„Nie jest bowiem Bóg niesprawiedliwy, aby zapomniał o czynie waszym i miłości, którą okazaliście dla imienia Jego, gdyście usługiwali świętym i jeszcze usługujecie. Pragniemy zaś, aby każdy z was okazywał tę samą gorliwość w doskonaleniu nadziei aż do końca, abyście nie stali się ospałymi, ale naśladowali tych, którzy przez wiarę i cierpliwość stają się dziedzicami obietnic”. Mówi autor bardzo mocno: „Niemożliwe jest bowiem tych - którzy raz zostali oświeceni, a nawet zakosztowali daru niebieskiego i stali się uczestnikami Ducha Świętego, zakosztowali również wspaniałości słowa Bożego i mocy przyszłego wieku, a [jednak] odpadli - odnowić ku nawróceniu. Krzyżują bowiem w sobie Syna Bożego i wystawiają Go na pośmiewisko” (Hbr 6,4-6). Straszny jest grzech apostazji. Mamy naśladować tych: „którzy przez wiarę i cierpliwość stają się dziedzicami obietnic”.
Mk 2, 23-28
„On im odpowiedział: Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie, i był głodny on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom. I dodał: To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu”. Prawo Boże jest ustanowione dla człowieka, a nie przeciw człowiekowi. Odpoczynek szabatu nie ma paraliżować człowieka, ale ma być jego radością przebywania z Bogiem. Jezus w szabat czyni bardzo dużo dobra i wypełnia w ten sposób zamierzenie Boże.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz