Ap 20
Dwudziesty
rozdział Apokalipsy kontynuuje opis sądu nad światem i złem w nim
istniejącym. Przedstawia następującą wizję: „Potem ujrzałem
anioła, zstępującego z nieba, który miał klucz od Czeluści i
wielki łańcuch w ręce. I pochwycił Smoka, Węża starodawnego,
którym jest diabeł i szatan, i związał go na tysiąc lat. I
wtrącił go do Czeluści, i zamknął, i pieczęć nad nim położył,
by już nie zwodził narodów, aż tysiąc lat się dopełni. A potem
ma być na krótki czas uwolniony” (Ap 20,1-3). Jest to obraz
poważnego ograniczenia swobody działania szatana, którego Jezus
nazywa w Ewangelii „władcą tego świata” (por. J 12,31;
14,30; 16,11).
Po pewnym czasie, określonym symbolicznie jako tysiąc lat, ma być
on jednak uwolniony.
Dość niespodziewanie pojawia się sąd, z wieloma tronami
sędziowskimi podobnie jak u Dn 7,9: „Patrzałem, aż postawiono
trony, a Przedwieczny zajął miejsce. Szata Jego była biała jak
śnieg, a włosy Jego głowy jakby z czystej wełny. Tron Jego był z
ognistych płomieni, jego koła - płonący ogień”. Również w Ap
20 mamy wielość tronów sędziowskich: „I ujrzałem trony - a na
nich zasiedli [sędziowie], i dano im władzę sądzenia - i ujrzałem
dusze ściętych dla świadectwa Jezusa i dla Słowa Bożego, i tych,
którzy pokłonu nie oddali Bestii ani jej obrazowi i nie wzięli
sobie znamienia na czoło ani na rękę. Ożyli oni i tysiąc lat
królowali z Chrystusem” (Ap 20,4). W obydwu wypadkach może to być
wskazaniem na świętych, mających z Chrystusem sprawować władzę
sądowniczą – taka jest przynajmniej zapowiedź Jezusa: „Zaprawdę,
powiadam wam: Przy odrodzeniu, gdy Syn Człowieczy zasiądzie na swym
tronie chwały, wy, którzy poszliście za Mną, zasiądziecie
również na dwunastu tronach, sądząc dwanaście pokoleń Izraela”
(Mt 19,28).
Święci realnie zmartwychwstają w niebie, a na ziemi też mogą być
widzialni – jak to ukazuje Mt 27,52-53 w związku ze śmiercią
Jezusa: „Groby się otworzyły i wiele ciał Świętych, którzy
umarli, powstało. I wyszedłszy z grobów po Jego zmartwychwstaniu,
weszli oni do Miasta Świętego i ukazali się wielu”. Jest to
przywilej świętych, którzy nie ulegli propagandzie bestii i ich
szantażowi.
Mówi dalej Apokalipsa: „A nie ożyli inni ze zmarłych, aż tysiąc
lat się skończyło. To jest pierwsze zmartwychwstanie.
Błogosławiony i święty, kto ma udział w pierwszym
zmartwychwstaniu: nad tymi nie ma władzy śmierć druga, lecz będą
kapłanami Boga i Chrystusa i będą z Nim królować tysiąc lat”
(Ap 20,5-6). „Śmierć druga” jest określona w Ap 21,8: „A dla
tchórzów, niewiernych, obmierzłych, zabójców, rozpustników,
guślarzy, bałwochwalców i wszelkich kłamców: udział w jeziorze
gorejącym ogniem i siarką. To jest śmierć druga”. Ta straszliwa
śmierć nie grozi świętym. Są oni kapłanami Boga i Chrystusa.
Po tym wspaniałym okresie względnego spokoju Bóg znowu zezwala na
intensywne działanie zła: „A gdy się skończy tysiąc lat, z
więzienia swego szatan zostanie zwolniony. I wyjdzie, by omamić
narody z czterech narożników ziemi, Goga i Magoga1,
by ich zgromadzić na bój, a liczba ich jak piasek morski. Wyszli
oni na powierzchnię ziemi i otoczyli obóz świętych i miasto
umiłowane; a zstąpił ogień od Boga z nieba i pochłonął ich. A
diabła, który ich zwodzi, wrzucono do jeziora ognia i siarki, tam
gdzie są Bestia i Fałszywy Prorok. I będą cierpieć katusze we
dnie i w nocy na wieki wieków” (Ap 20,7-10). Przerażająca jest
ilość ludzi zwiedzionych przez szatana i występujących przeciw
Bogu. Na szczęście Bóg reaguje szybko i zdecydowanie. Zabija
buntowników, a szatana wydaje na wieczne męki.
„Potem ujrzałem wielki biały tron i na nim Zasiadającego, od
którego oblicza uciekła ziemia i niebo, a miejsca dla nich nie
znaleziono” (Ap 20,11). Widzimy Boga
zasiadającego na swoim tronie i jesteśmy świadkami ucieczki
dotychczasowego materialnego wszechświata – sformułowanie jest
identyczne jak w opisie wyrzucenia z nieba szatana i jego aniołów
(por. Ap 12,8). W takim kontekście odnajdujemy opis sądu
ostatecznego: „I ujrzałem umarłych - wielkich i małych -
stojących przed tronem, a otwarto księgi. I inną księgę otwarto,
która jest księgą życia. I osądzono zmarłych z tego, co w
księgach zapisano, według ich czynów” (Ap 20,12). Księgi
gwarantują obiektywność i sprawiedliwość sądu. Jan kończy
rozdział słowami: „I morze wydało zmarłych, co w nim byli, i
Śmierć, i Otchłań wydały zmarłych, co w nich byli, i każdy
został osądzony według swoich czynów. A Śmierć i Otchłań
wrzucono do jeziora ognia. To jest śmierć druga - jezioro ognia.
Jeśli się ktoś nie znalazł zapisany w księdze życia, został
wrzucony do jeziora ognia” (Ap 20,13-15). Wszystkie ludzkie czyny
są wzięte pod uwagę, ale decydującą jest księga życia. Życie
w łasce Chrystusowej jest decydujące. Można
to rozumieć w oparciu o inny tekst Janowy: „Bóg dał nam życie
wieczne, a to życie jest w Jego Synu. Ten, kto ma Syna, ma życie, a
kto nie ma Syna Bożego, nie ma też i życia” (1 J 5,11-12). Sam
Jezus twierdzi: „Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony;
a kto nie uwierzy, będzie potępiony” (Mk 16,16). Jezioro ognia
jest przeznaczone nie tylko dla szatana, ale i dla ludzi zbuntowanych
wobec Jezusa.
Janusz Maria Andrzejewski OP
1
W Księdze proroka Ezechiela mamy następujące słowa, które
odnoszą się do terminów użytych w Księdze Apokalipsy: „Synu
człowieczy, zwróć się ku Gogowi, ku krajowi Magog, wielkiemu
księciu kraju Meszek i Tubal, i prorokuj przeciwko niemu” (Ez
38,2). W Apokalipsie te słowa zdają się oznaczać miejsca
szczególnej koncentracji zła.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz