Ap 21
Po wyeliminowaniu przeciwników zbawienia Bóg tworzy nowy świat.
Mówi Jan: „I ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze
niebo i pierwsza ziemia przeminęły, i morza już nie ma” (Ap
21,1). Tak wypełnia się stare proroctwo: „Albowiem oto Ja
stwarzam nowe niebiosa i nową ziemię; nie będzie się wspominać
dawniejszych dziejów ani na myśl one nie przyjdą. Przeciwnie,
będzie radość i wesele na zawsze z tego, co Ja stworzę; bo oto Ja
uczynię z Jerozolimy wesele i z jej ludu - radość. Rozweselę się
z Jerozolimy i rozraduję się z jej ludu. Już się nie usłyszy w
niej odgłosów płaczu ni krzyku narzekania” (Iz 65,17-19).
Wielka radość po historii, w której było tak dużo zła i
nieszczęść. Morze było często źródłem złych mocy (por. Dn
7,2-3; Ap 13,1) – to stamtąd wychodzą bestie i pewnie dlatego nie
ma już dla niego miejsca w nowym świecie.
„I
Miasto Święte - Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od
Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża.
I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu: Oto przybytek1
Boga z ludźmi: i zamieszka2
wraz z nimi, i będą oni Jego ludem, a On będzie BOGIEM Z NIMI”
(Ap 21,2-3). Tak realizuje się obietnica Jezusa: „Jeśli Mnie kto
miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go,
i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać” (J 14,23).
Bóg mieszkający z ludźmi obdarza ich szczęściem: „I otrze z
ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani
żałoby, ni krzyku, ni trudu już [odtąd] nie będzie, bo pierwsze
rzeczy przeminęły” (Ap 21,4).
„I
rzekł Zasiadający na tronie: Oto czynię wszystko nowe. I mówi:
Napisz: Słowa te wiarygodne są i prawdziwe. I rzekł mi: Stało
się. Jam Alfa i Omega, Początek i Koniec. Ja pragnącemu dam darmo
pić ze źródła wody życia. Zwycięzca
to
odziedziczy i będę Bogiem dla niego, a on dla mnie będzie synem”
(Ap 21,5-7). Jan słyszy samego Boga, który wtajemnicza go w swój
plan odnowienia całej rzeczywistości. Ma obowiązek pisemnego
poświadczenia wierności i prawdziwości Bożych słów. Słowami:
„stało się”3,
Bóg zdaje się zamykać uprzednią historię. Objawia się jako
zasada i sens wszelkiego istnienia. On jest twórcą wszystkiego i do
Niego wszystko zmierza, jako do swojego najważniejszego celu. On
pragnącemu daje wody życia, to znaczy Ducha Świętego –
przypomina to krzyk Jezusa ze świątyni jerozolimskiej: „Jeśli
kto pragnie, niech do mnie przyjdzie a pije. Kto wierzy we mnie, jak
mówi Pismo, z żywota jego rzeki wody żywej popłyną. A to mówił
o Duchu, którego otrzymać mieli wierzący weń; albowiem Duch
jeszcze nie był dany, bo Jezus jeszcze nie był uwielbiony”4
(J 7,37-39). Najlepsze, chyba, określenie „zwycięstwa”
odnajdujemy w 1 J 5,4-5: „Wszystko bowiem, co z Boga zrodzone,
zwycięża świat; tym właśnie zwycięstwem, które zwyciężyło
świat, jest nasza wiara. A kto zwycięża świat, jeśli nie ten,
kto wierzy, że Jezus jest Synem Bożym?”. Wierzący w Jezusa staje
się spadkobiercą, otrzymuje Boga za Ojca.
Druga
część ludzkości zmierza do jeziora gorejącego roztopioną
siarką: „A dla tchórzów, niewiernych, obmierzłych5,
zabójców, rozpustników, guślarzy, bałwochwalców i wszelkich
kłamców6:
udział w jeziorze gorejącym ogniem i siarką. To jest śmierć
druga” (Ap 21,8).
Kolejna wizja Jana dotyczy nowego Jeruzalem: „Chodź, ukażę ci
Oblubienicę, Małżonkę Baranka. I uniósł mnie w zachwyceniu na
górę wielką i wyniosłą, i ukazał mi Miasto Święte -
Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga, mające chwałę Boga.
Źródło jego światła podobne do kamienia drogocennego, jakby do
jaspisu o przejrzystości kryształu” (Ap 21,9-11). Może
najważniejszym w tym tekście jest uwypuklenie ogromu miłości
Jezusa do zbawionych przez Niego ludzi. Chwała Boga zamieszkuje tę
wspólnotę – tak, jak ongiś Namiot Spotkania: „Wtedy to obłok
okrył Namiot Spotkania, a chwała Pana napełniła przybytek” (Wj
40,34). Różnica jest jednak fundamentalna – Mojżesz nie mógł
wejść do namiotu, by przebywać w chwale Pańskiej, a Lud Boży
zamieszkuje miasto napełnione chwałą Pańską – podobnie zresztą
jak Mojżesz i Eliasz widziani na Górze Przemienienia, którzy
ukazują się w chwale (por. Łk 9,30-31).
Mówi
dalej Apokalipsa: „Miało ono mur wielki a wysoki, miało dwanaście
bram, a na bramach - dwunastu aniołów i wypisane imiona, które są
imionami dwunastu pokoleń synów Izraela” (Ap 21,12). Mur jest
symbolem obronności miasta, a imiona dwunastu pokoleń Izraela
wskazują na zamierzoną przez Boga kontynuację z całą historią
zbawienia. Podobnym elementem ciągłości są imiona apostołów: „A
mur Miasta ma dwanaście warstw fundamentu, a na nich dwanaście
imion dwunastu Apostołów Baranka” (Ap 21,14). Miasto wygląda jak
piramida o szerokości, długości i wysokości ok. 2400 km (por. Ap
21,16). Przypomina złoto i kamienie szlachetne: „A mur jego jest
zbudowany z jaspisu, a Miasto - to czyste złoto do szkła czystego
podobne” (Ap 21,18). Miasto nie potrzebuje świątyni, bo Bóg ma
bezpośredni kontakt z każdym z ludzi, nie potrzebuje zewnętrznego
źródła światła – bo Bóg jest światłością (por. 1 J 1,5):
„A świątyni w nim nie dojrzałem: bo jego świątynią jest Pan
Bóg wszechmogący oraz Baranek. I Miastu nie trzeba słońca ni
księżyca, by mu świeciły, bo chwała Boga je oświetliła, a jego
lampą – Baranek” (Ap 21,22-23). Bóg jest widoczny w Jezusie,
który jest Jego widzialnym obrazem (por. 2 Kor 4,4; Kol 1,15). „A
nic nieczystego do niego nie wejdzie ani ten, co popełnia ohydę i
kłamstwo, lecz tylko zapisani w księdze życia Baranka” (Ap
21,27). Słowo „ohyda” może wskazywać na zakazany kult innych
religii: „Wy wiecie, z kim mieszkaliśmy w Egipcie i jak szliśmy
między narodami, wśród których droga nam wypadła. Widzieliśmy
ich obrzydliwości, ich posągi z drzewa i kamienia, ze srebra i
złota, które są u nich. Niech nie będzie między wami żadnego
mężczyzny ani kobiety, ani rodu, ani pokolenia, którego by serce
się odwróciło od Pana, Boga waszego, idąc służyć bogom tych
narodów. Niech nie będzie między wami korzenia, wydającego
truciznę lub piołun” (Pwt 29,15-17). Nowa Jerozolima jest czysta
i pozbawiona wszelkiego zła.
Janusz Maria Andrzejewski OP
1
Grecki rzeczownik skene
oznacza „namiot”.
2
Grecki czasownik skenoo
oznacza: „mieszkać pod namiotem”. Ten sam czasownik występuje
w Prologu Janowym: „A Słowo stało się ciałem i zamieszkało
wśród nas” (J 1,14). Bóg chce mieszkać z człowiekiem, w
człowieku jak w namiocie, który jest symbolem czegoś przenośnego,
ubogiego. Również w Księdze Wyjścia mamy opis zamieszkania
chwały Pańskiej w Namiocie Spotkania: „Wtedy to obłok okrył
Namiot Spotkania, a chwała Pana napełniła przybytek” (Wj
40,34).
3
Greckie gegonan oznacza
dosłownie: „stały się”, i odnosi się do całej przeszłej
rzeczywistości.
4
Biblia Wujka.
5
Ciekawy komentarz do słowa „obmierzły” odnajdujemy w Tt
1,15-16: „Dla czystych wszystko jest czyste, dla skalanych zaś i
niewiernych nie ma nic czystego, lecz duch ich i sumienie są
zbrukane. Twierdzą, że znają Boga, uczynkami zaś temu przeczą,
będąc ludźmi obrzydliwymi, zbuntowanymi i niezdolnymi do żadnego
dobrego czynu”.
6
Słowo „kłamca” jest bardzo silnym oskarżeniem: „Wy macie
diabła za ojca i chcecie spełniać pożądania waszego ojca. Od
początku był on zabójcą i w prawdzie nie wytrwał, bo prawdy w
nim nie ma. Kiedy mówi kłamstwo, od siebie mówi, bo jest kłamcą
i ojcem kłamstwa” (J 8,44). W swoim liście Jan twierdzi: „Któż
zaś jest kłamcą, jeśli nie ten, kto zaprzecza, że Jezus jest
Mesjaszem? Ten właśnie jest Antychrystem, który nie uznaje Ojca i
Syna” (1 J 2,22).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz