24.03.24

 

24.03.24

Mk 11, 1-10

„Przyprowadzili więc oślę do Jezusa i zarzucili na nie swe płaszcze, a On wsiadł na nie. Wielu zaś słało swe płaszcze na drodze, a inni gałązki ścięte na polach. A ci, którzy Go poprzedzali i którzy szli za Nim, wołali: Hosanna! Błogosławiony Ten, który przychodzi w imię Pańskie. Błogosławione królestwo ojca naszego Dawida, które przychodzi. Hosanna na wysokościach!” – tak wyglądał triumfalny wjazd Jezusa do Jerozolimy. Przychodzi On w imieniu Boga Najwyższego i zaprasza do Królestwa Niebios.

Iz 50, 4-7

„Pan Bóg Mnie obdarzył językiem wymownym, bym umiał przyjść z pomocą strudzonemu, przez słowo krzepiące. Każdego rana pobudza me ucho, bym słuchał jak uczniowie. Pan Bóg otworzył Mi ucho, a Ja się nie oparłem ani się cofnąłem”. Jezus i każdy z Jego uczniów ma pokrzepiać słowami, które otrzymuje od Boga w charyzmacie prorockim. Może to być przyczyną jego cierpień.

Flp 2, 6-11

„On, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci - i to śmierci krzyżowej”. Jezus przyjmuje ogołocenie, zubożenie by stać się podobnym do ludzi. Staje się posłusznym aż do śmierci na krzyżu.

Mk 14, 1 – 15, 47

„A gdy nadeszła godzina szósta, mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. O godzinie dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: Eloi, Eloi, lema sabachthani, to znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? Niektórzy ze stojących obok, słysząc to, mówili: Patrz, woła Eliasza. Ktoś pobiegł i napełniwszy gąbkę octem, włożył na trzcinę i dawał Mu pić, mówiąc: Poczekajcie, zobaczymy, czy przyjdzie Eliasz, żeby Go zdjąć [z krzyża]. Lecz Jezus zawołał donośnym głosem i oddał ducha”. Możliwe, że Jezus mówi o opuszczeniu Go przez Ducha Świętego. Otrzymał Go po swoim chrzcie w Jordanie, a przed śmiercią może Go tracić. Ciemności ogarniające całą ziemię ostrzegają ludzkość przed konsekwencjami zamordowania Boga.