3.02.23

 

3.02.23

Hbr 13, 1-8

„Niech trwa braterska miłość. Nie zapominajmy też o gościnności, gdyż przez nią niektórzy, nie wiedząc, aniołom dali gościnę. Pamiętajcie o uwięzionych, jakbyście byli sami uwięzieni, i o tych, co cierpią, bo i sami jesteście w ciele. We czci niech będzie małżeństwo pod każdym względem i łoże nieskalane, gdyż rozpustników i cudzołożników osądzi Bóg. Postępowanie wasze niech będzie wolne od chciwości na pieniądze: zadowalajcie się tym, co macie”. Ważne jest napomnienie o czci, w jakiej ma być chrześcijańskie małżeństwo, bo: „rozpustników i cudzołożników osądzi Bóg”. Drugim niebezpieczeństwem jest chciwość – zgodnie z ostrzeżeniem Jezusa: „Nie możecie służyć Bogu i Mamonie” (Mt 6,24).

Mk 6, 14-29

Córka Herodiady jako „zapłatę” za piękny taniec otrzymuje śmierć Jana, który krytykował niemoralne życie jej matki: „Natychmiast weszła z pośpiechem do króla i prosiła: Chcę, żebyś mi zaraz dał na misie głowę Jana Chrzciciela. A król bardzo się zasmucił, ale przez wzgląd na przysięgę i biesiadników nie chciał jej odmówić. Zaraz też król posłał kata i polecił przynieść głowę Jana. Ten poszedł, ściął go w więzieniu i przyniósł głowę jego na misie; dał ją dziewczęciu, a dziewczę dało swej matce. Uczniowie Jana, dowiedziawszy się o tym, przyszli, zabrali jego ciało i złożyli je w grobie”. Zdumiewa ogrom zła ukrytego w tej dziewczynie.

2.02.23

 

2.02.23

Hbr 2, 14-18

„Ponieważ zaś dzieci uczestniczą we krwi i ciele, dlatego i On także bez żadnej różnicy stał się ich uczestnikiem, aby przez śmierć pokonać tego, który dzierżył władzę nad śmiercią, to jest diabła, i aby uwolnić tych wszystkich, którzy całe życie przez bojaźń śmierci podlegli byli niewoli. Zaiste bowiem nie aniołów przygarnia, ale przygarnia potomstwo Abrahamowe. Dlatego musiał się upodobnić pod każdym względem do braci, aby stał się miłosiernym i wiernym arcykapłanem wobec Boga dla przebłagania za grzechy ludu. W czym bowiem sam cierpiał będąc doświadczany, w tym może przyjść z pomocą tym, którzy są poddani próbom”. Nieprawdopodobna jest miłość Jezusa, który przyjmuje dobrowolnie cierpienia, by nas od nich uwolnić. Przez własną śmierć uwalnia nas od szatańskiej niewoli. Daje nam łaskę odważnego życia.

Łk 2, 22-40

Symeon, natchniony przez Ducha Świętego wygłasza proroctwo: „Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela. A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu”. Mówi o tajemniczym przeznaczeniu Jezusa, o „znaku sprzeciwu”, jakim się staje. Maryję czeka cierpienie, dzięki któremu prawda zostanie ujawniona.

1.02.23

 

1.02.23

Hbr 12, 4-7. 11-15

Jeszcze nie opieraliście się aż do przelewu krwi, walcząc przeciw grzechowi, a zapomnieliście o upomnieniu, z jakim się zwraca do was, jako do synów: Synu mój, nie lekceważ karania Pana, nie upadaj na duchu, gdy On cię doświadcza. Bo kogo miłuje Pan, tego karze, chłoszcze zaś każdego, którego za syna przyjmuje”. Trudny element Bożej pedagogii. Trudna nauka niesienia krzyża, niezbędna w naśladowaniu Jezusa (por. Mt 16,24).

Mk 6, 1-6

„A Jezus mówił im: Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony. I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich. Dziwił się też ich niedowiarstwu. Potem obchodził okoliczne wsie i nauczał”. Jezus jest bardzo ograniczony w swojej woli pomagania ludziom. Lekceważenie, pogarda, obmowa, oszczerstwo. Mimo wszystko nakłada ręce i uzdrawia tych, którzy Go o to proszą.

31.01.23

 

31.01.23

Hbr 12, 1-4

„Patrzmy na Jezusa, który nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala. On to zamiast radości, którą Mu obiecywano, przecierpiał krzyż, nie bacząc na [jego] hańbę, i zasiadł po prawicy tronu Boga. Zastanawiajcie się więc nad Tym, który ze strony grzeszników taką wielką wycierpiał wrogość przeciw sobie, abyście nie ustawali, złamani na duchu”. Jezus jest twórcą naszej wiary, która jest wielką łaską i dlatego święty Paweł mówi o „wierze Chrystusa” (por. Ga 2,16). Rozmyślanie nad męką Jezusa ma nas umacniać w naszych zmaganiach.

Mk 5, 21-43

„Lecz On odsunął wszystkich, wziął z sobą tylko ojca, matkę dziecka oraz tych, którzy z Nim byli, i wszedł tam, gdzie dziecko leżało. Ująwszy dziewczynkę za rękę, rzekł do niej: Talitha kum, to znaczy: Dziewczynko, mówię ci, wstań! Dziewczynka natychmiast wstała i chodziła, miała bowiem dwanaście lat. I osłupieli wprost ze zdumienia”. W ten sposób, maksymalnie prosty, Jezus wskrzesza córkę Jaira. Unika rozgłosu, którego nie potrzebuje ani On, ani wskrzeszone dziecko.

30.01.23

 

30.01.23

Hbr 11, 32-40

„Jedni ponieśli katusze, nie przyjąwszy uwolnienia, aby otrzymać lepsze zmartwychwstanie. Inni zaś doznali zelżywości i biczowania, a nadto kajdan i więzienia. Kamienowano ich, przerzynano piłą, przebijano mieczem; tułali się w skórach owczych, kozich, w nędzy, w utrapieniu, w ucisku - świat nie był ich wart - i błąkali się po pustyniach i górach, po jaskiniach i rozpadlinach ziemi”. Wiara nie musi prowadzić do dobrobytu, do wygodnego życia. Tak, jak Jezus zapowiada swoim uczniom: „To wam powiedziałem, abyście się nie załamali w wierze. Wyłączą was z synagogi. Owszem, nadchodzi godzina, w której każdy, kto was zabije, będzie sądził, że oddaje cześć Bogu. Będą tak czynić, bo nie poznali ani Ojca, ani Mnie. Ale powiedziałem wam o tych rzeczach, abyście, gdy nadejdzie ich godzina, pamiętali o nich, że Ja wam to powiedziałem” (J 16,1-4).

Mk 5, 1-20

Jezus uwalnia opętanego od złych duchów prostym słowem: „Wyjdź, duchu nieczysty, z tego człowieka”. Wielka ilość nie stanowi o mocy złych duchów zamieszkujących człowieka. Opowiada Marek: „Skoro z daleka ujrzał Jezusa przybiegł, oddał Mu pokłon i krzyczał wniebogłosy: Czego chcesz ode mnie, Jezusie, Synu Boga Najwyższego? Zaklinam Cię na Boga, nie dręcz mnie! Powiedział mu bowiem: Wyjdź, duchu nieczysty, z tego człowieka. I zapytał go: Jak ci na imię? Odpowiedział Mu: Na imię mi Legion, bo nas jest wielu. I prosił Go na wszystko, żeby ich nie wyganiał z tej okolicy”.

29.01.23

 

29.01.23

So 2, 3; 3, 12-13

„Szukajcie Pana, wszyscy pokorni ziemi, którzy pełnicie Jego nakazy; szukajcie sprawiedliwości, szukajcie pokory, może się ukryjecie w dzień gniewu Pańskiego”. Przejmujące wołanie Boga do ludzi pokornych, ostrzeżenie przed dniem sądu. Mówi dalej Bóg: „I zostawię pośród ciebie lud pokorny i biedny, a szukać będą schronienia w imieniu Pana. Reszta Izraela nie będzie czynić nieprawości ani mówić kłamstwa. I nie znajdzie się w ich ustach zwodniczy język, gdy paść się będą i wylegiwać, a nie będzie nikogo, kto by [ich] przestraszył”. Zbawienie dla pokornych i żyjących prawdą.

1 Kor 1, 26-31

„Przez Niego bowiem jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem, aby, jak to jest napisane, w Panu się chlubił ten, kto się chlubi”. Jezus jest naszym szczęściem, naszym bogactwem. Jest Mądrością, o której pisała Księga Przysłów: „Ja byłam przy Nim mistrzynią, rozkoszą Jego dzień po dniu, cały czas igrając przed Nim, igrając na okręgu ziemi, znajdując radość przy synach ludzkich” (Prz 8,30-31).

Mt 5, 1-12a

„Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni. Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię. Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni. Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią. Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą. Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi. Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni jesteście, gdy [ludzie] wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami”. Błogosławieństwo, to wielka łaska udzielana konkretnej grupie ludzi. „Ubodzy w duchu” – to spragnieni Ducha Bożego, to ci, którzy odkryli jakim bogactwem będzie dla nich Duch Prawdy. Błogosławieństwo jest drogą do Królestwa Niebios, w którym żyją ludzie w miłości i prawdzie, żyjący w prawdziwej, Bożej miłości.

28.01.23

 

28.01.23

Mdr 7, 7-10. 15-16

„Dlatego się modliłem i dano mi zrozumienie, przyzywałem, i przyszedł na mnie duch Mądrości”. Duch Święty daje mądrość tym, którzy Go o to pokornie proszą. Mówi święty Jakub: „Jeśli zaś komuś z was brakuje mądrości, niech prosi o nią Boga, który daje wszystkim chętnie i nie wymawiając; a na pewno ją otrzyma. Niech zaś prosi z wiarą, a nie wątpi o niczym! Kto bowiem żywi wątpliwości, podobny jest do fali morskiej wzbudzonej wiatrem i miotanej to tu, to tam. Człowiek ten niech nie myśli, że otrzyma cokolwiek od Pana, bo jest mężem chwiejnym, niestałym we wszystkich swych drogach” (Jk 1,5-8).

„Oby mi Bóg dał słowo odpowiednie do myśli i myślenie godne tego, co mi dano! On jest bowiem i przewodnikiem Mądrości, i tym, który mędrcom nadaje kierunek. W ręku Jego i my, i nasze słowa, roztropność wszelka i umiejętność działania”. Człowiek mądry jest prowadzony przez Boga, który w sposób szczególny opiekuje się mądrymi.

J 17, 11b-19

„Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego. Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem. A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie”. Jezus prosi Ojca by ten bronił nas przed złem. Potrzebujemy prawdziwej świętości. Prawda jest tym, co nas oczyszcza i nobilituje. Wyrywa z zakłamanego świata. Słowo Boże jest uświęcającą prawdą. Jezus ginie na krzyżu dla naszego uświęcenia.

27.01.23

 

27.01.23

Hbr 10, 32-39

„Jeszcze bowiem za krótką, za bardzo krótką chwilę przyjdzie Ten, który ma nadejść, i nie spóźni się. A mój sprawiedliwy z wiary żyć będzie, jeśli się cofnie, nie upodoba sobie dusza moja w nim. My zaś nie należymy do odstępców, którzy idą na zatracenie, ale do wiernych, którzy zbawiają swą duszę”. Oczekujemy na przyjście Jezusa. Zasadą zbawienia jest wiara i za żadną cenę nie wolno z niej rezygnować. Tak wielu jest „odstępców, którzy idą na zatracenie”.

Mk 4, 26-34

Jezus mówi: „Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarnko w kłosie. A gdy stan zboża na to pozwala, zaraz zapuszcza się sierp, bo pora już na żniwo”. Duch Święty często przychodzi w sposób niezauważalny. Dzięki Niemu Królestwo Boże w nas rośnie, bo On nas przemienia.

26.01.23

 

26.01.23

2 Tm 1, 1-8

„Z tej właśnie przyczyny przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży, który jest w tobie przez nałożenie moich rąk. Albowiem nie dał nam Bóg ducha bojaźni, ale mocy i miłości, i trzeźwego myślenia. Nie wstydź się zatem świadectwa Pana naszego ani mnie, Jego więźnia, lecz weź udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii według mocy Boga!”. Paweł żąda od Tymoteusza odważnej ewangelizacji w mocy Ducha, który obdarza miłością, mocą i trzeźwym myśleniem.

Łk 10, 1-9

Jezus mówi: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie! Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi! Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was”. Jezus nie gwarantuje swoim uczniom spokojnego, wygodnego, bezpiecznego życia. Posyła nas „jak owce między wilki”. Mówi: „Jeżeli was świat nienawidzi, wiedzcie, że Mnie pierwej znienawidził. Gdybyście byli ze świata, świat by was kochał jako swoją własność. Ale ponieważ nie jesteście ze świata, bo Ja was wybrałem sobie ze świata, dlatego was świat nienawidzi. Pamiętajcie na słowo, które do was powiedziałem: Sługa nie jest większy od swego pana. Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować. Jeżeli moje słowo zachowali, to i wasze będą zachowywać. Ale to wszystko wam będą czynić z powodu mego imienia, bo nie znają Tego, który Mnie posłał” (J 15,18-21).

25.01.23

 

25.01.23

Dz 22, 3-16

Mówi Paweł: „Niejaki Ananiasz, człowiek przestrzegający wiernie Prawa, o którym wszyscy tamtejsi Żydzi wydawali dobre świadectwo, przyszedł, przystąpił do mnie i powiedział: Szawle, bracie, przejrzyj! W tejże chwili spojrzałem na niego, on zaś powiedział: Bóg naszych ojców wybrał cię, abyś poznał Jego wolę i ujrzał Sprawiedliwego i Jego własny głos usłyszał. Bo wobec wszystkich ludzi będziesz świadczył o tym, co widziałeś i słyszałeś. Dlaczego teraz zwlekasz? Ochrzcij się i obmyj z twoich grzechów, wzywając Jego imienia!”. Przez Ananiasza Jezus otwiera oczy Pawłowi, przez niego przekazuje mu łaskę apostolskiego powołania. Paweł zobaczył i usłyszał Jezusa i dzięki temu stał się Jego świadkiem. Dzięki Ananiaszowi przyjął chrzest i stał się chrześcijaninem.

Mk 16, 15-18

Jezus mówi: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie”. Chrzest przyjęty z wiarą jest konieczny do zbawienia. Staje się źródłem charyzmatów umożliwiających uzdrawianie i uwalnianie od złych duchów.

24.01.23

 

24.01.23

Hbr 10, 1-10

„Wyżej powiedział: ofiar, darów, całopaleń i ofiar za grzech nie chciałeś i nie podobały się Tobie, choć składa się je na podstawie Prawa. Następnie powiedział: Oto idę, abym spełniał wolę Twoją. Usuwa jedną [ofiarę], aby ustanowić inną. Na mocy tej woli uświęceni jesteśmy przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze”. Jezus uświęca nas, przemienia, umacnia w dobrym, chroni przed złem na mocy swojego posłuszeństwa wobec woli Ojca.

Mk 3, 31-35

„Tymczasem nadeszła Jego Matka i bracia i stojąc na dworze, posłali po Niego, aby Go przywołać. Właśnie tłum ludzi siedział wokół Niego, gdy Mu powiedzieli: Oto Twoja Matka i bracia na dworze pytają się o Ciebie. Odpowiedział im: Któż jest moją matką i [którzy] są braćmi? I spoglądając na siedzących dokoła Niego rzekł: Oto moja matka i moi bracia. Bo kto pełni wolę Bożą, ten Mi jest bratem, siostrą i matką”. Należymy do rodziny Jezusa, jeśli wypełniamy wolę Boga – to bardzo proste. W sumieniu każdy z nas może tę wolę rozpoznawać.

23-01.23

 

23.01.23

Hbr 9, 15. 24-28

„A tymczasem raz jeden ukazał się teraz na końcu wieków na zgładzenie grzechów przez ofiarę z samego siebie. A jak postanowione ludziom raz umrzeć, a potem sąd, tak Chrystus raz jeden był ofiarowany dla zgładzenia grzechów wielu, drugi raz ukaże się nie w związku z grzechem, lecz dla zbawienia tych, którzy Go oczekują”. Czeka nas śmierć i sąd, ale Jezus został ofiarowany za nasze grzechy. Pragnie nas zbawić, przemienić do prawdziwego życia w niebie.

Mk 3, 22-30

„Zaprawdę, powiadam wam: wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego. Mówili bowiem: Ma ducha nieczystego”. Strasznym grzechem jest nazywanie dobra złem, jest walką z Bogiem, który chce nawrócić człowieka. Mówi Bóg: „Biada tym, którzy zło nazywają dobrem, a dobro złem, którzy zamieniają ciemności na światło, a światło na ciemności, którzy przemieniają gorycz na słodycz, a słodycz na gorycz! Biada tym, którzy się uważają za mądrych i są sprytnymi we własnym mniemaniu!” (Iz 5,20-21).

22.01.23

 

22.01.23

Iz 8, 23b – 9, 3

Prorok Izajasz przepowiada przyjście Chrystusa i wielkiej radości, jaką On przyniósł: „Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami kraju mroków światło zabłysło. Pomnożyłeś radość, zwiększyłeś wesele. Rozradowali się przed Tobą, jak się radują we żniwa, jak się weselą przy podziale łupu”. Jezus pogrążonym w ciemnościach przynosi światło: „Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia” (J 8,12).

1 Kor 1, 10-13. 17

„A przeto upominam was, bracia, w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa, abyście byli zgodni, i by nie było wśród was rozłamów; byście byli jednego ducha i jednej myśli”. Paweł wymaga od Kościoła w Koryncie jedności ducha i nauczania. Mówi też: „Nie posłał mnie Chrystus, abym chrzcił, lecz abym głosił Ewangelię, i to nie w mądrości słowa, by nie zniweczyć Chrystusowego krzyża”. Pokora głoszenia Ewangelii jest niezbędna z uwagi na przerażającą wielkość cierpienia Jezusa. Zawsze powinniśmy mieć ją przed oczami.

Mt 4, 12-23

„Odtąd począł Jezus nauczać i mówić: Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie”. Jezus wzywa nas wszystkich do nawrócenia. W świetle Jezusa możemy dostrzec nasze wady i powinniśmy poważnie z nimi walczyć. Bliskość Królestwa prawdy i miłości nas do tego zobowiązuje. Ewangelia to nie tylko słowa, ale i czyny ją potwierdzające: „I obchodził Jezus całą Galileę, nauczając w tamtejszych synagogach, głosząc Ewangelię o królestwie i lecząc wszystkie choroby i wszelkie słabości wśród ludu”. Ewangelia ukazuje Boga leczącego choroby, uwalniającego od wszelkiego zła. Jego Królestwo jest pełne radości i szczęścia.

21.01.23

 

21.01.23

Hbr 9, 1-3. 11-14

„Ale Chrystus, zjawiwszy się jako arcykapłan dóbr przyszłych, przez wyższy i doskonalszy, i nie ręką - to jest nie na tym świecie - uczyniony przybytek, ani nie przez krew kozłów i cielców, lecz przez własną krew wszedł raz na zawsze do Miejsca Świętego, zdobywszy wieczne odkupienie. Jeśli bowiem krew kozłów i cielców oraz popiół z krowy, którymi skrapia się zanieczyszczonych, sprawiają oczyszczenie ciała, to o ile bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego złożył Bogu samego siebie jako nieskalaną ofiarę, oczyści wasze sumienia z martwych uczynków, abyście służyć mogli Bogu żywemu”. Jezus na mocy własnej krwi wchodzi do nieba. W Duchu Świętym, oczyszcza nas z grzechów. Daje Ducha, który ożywia miłością nasze myśli, słowa i czyny.

Mk 3, 20-21

„Potem przyszedł do domu, a tłum znów się zbierał, tak, że nawet posilić się nie mogli. Gdy to posłyszeli Jego bliscy, wybrali się, żeby Go powstrzymać. Mówiono bowiem: Odszedł od zmysłów”. Jezus jest niezrozumiany nawet przez swoich bliskich. Jan odnotowuje słowa Jego bliskich: „Wyjdź stąd i idź do Judei, aby i uczniowie Twoi ujrzeli czyny, których dokonujesz. Nikt bowiem nie dokonuje niczego w ukryciu, jeżeli chce się publicznie ujawnić. Skoro takich rzeczy dokonujesz, to okaż się światu! Bo nawet Jego bracia nie wierzyli w Niego” (J 7,3-5).

20.01.23

 

20.01.23

Hbr 8, 6-13

Mówi Bóg przez proroka Jeremiasza: „Ponieważ oni nie wytrwali w moim przymierzu, przeto i Ja przestałem dbać o nich, mówi Pan. Takie jest przymierze, które zawrę z domem Izraela w owych dniach, mówi Pan. Dam prawo moje w ich myśli, a na sercach ich wypiszę je, i będę im Bogiem, a oni będą Mi ludem. I nikt nie będzie uczył swojego rodaka ani nikt swego brata, mówiąc: Poznaj Pana! Bo wszyscy Mnie poznają, od małego aż do wielkiego. Ponieważ ulituję się nad ich nieprawością i nie wspomnę więcej na ich grzechy”. Nowe Przymierze jest wypisane na sercach – jest to Prawo Ducha (por. Rz 8,2). Duch Święty broni przed złem i umożliwia czynienie dobra. Uwalnia od grzechów przez chrzest i przez sakrament pokuty.

Mk 3, 13-19

„Potem wyszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego. I ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki, i by mieli władzę wypędzać złe duchy. Ustanowił więc Dwunastu: Szymona, któremu nadał imię Piotr; dalej Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata Jakuba, którym nadał przydomek Boanerges, to znaczy synowie gromu; dalej Andrzeja, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Tomasza, Jakuba, syna Alfeusza, Tadeusza, Szymona Gorliwego i Judasza Iskariotę, który właśnie Go wydał”. Jezus chce, byśmy byli z Nim, byśmy głosili Jego naukę i uwalniali ludzi od złych duchów.

19.01.23

 

19.01.23

Hbr 7, 25 – 8, 6

Mówi List do Hebrajczyków o Jezusie: „Przeto i zbawiać na wieki może całkowicie tych, którzy przez Niego zbliżają się do Boga, bo zawsze żyje, aby się wstawiać za nimi. Takiego bowiem potrzeba nam było arcykapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników, wywyższonego ponad niebiosa, takiego, który nie jest obowiązany, jak inni arcykapłani, do składania codziennej ofiary najpierw za swoje grzechy, a potem za grzechy ludu. To bowiem uczynił raz na zawsze, ofiarując samego siebie”. Ukazuje Jego wielkość jako arcykapłana, który ofiarował samego siebie za nasze grzechy.

Mk 3, 7-12

„Jezus zaś oddalił się ze swymi uczniami w stronę jeziora. A szło za Nim wielkie mnóstwo ludu z Galilei. Także z Judei, z Jerozolimy, z Idumei i Zajordania oraz z okolic Tyru i Sydonu szło do Niego mnóstwo wielkie na wieść o Jego wielkich czynach. Toteż polecił swym uczniom, żeby łódka była dla Niego stale w pogotowiu ze względu na tłum, aby się na Niego nie tłoczyli. Wielu bowiem uzdrowił i wskutek tego wszyscy, którzy mieli jakieś choroby, cisnęli się do Niego, aby się Go dotknąć. Nawet duchy nieczyste, na Jego widok, padały przed Nim i wołały: Ty jesteś Syn Boży. Lecz On surowo im zabraniał, żeby Go nie ujawniały”. Jezus uzdrawia i uwalnia od duchów nieczystych, które oskarżają Go: „Ty jesteś Syn Boży”. Ze względu na tę godność Jezus zostanie później skazany na śmierć przez Piłata: „Odpowiedzieli mu Żydzi: My mamy Prawo, a według Prawa powinien On umrzeć, bo sam siebie uczynił Synem Bożym” (J 19,7).

18.01.23

 

18.01.23

Hbr 7,1-3. 15-17

„Ten to Melchizedek, król Szalemu, kapłan Boga Najwyższego, wyszedł na spotkanie Abrahama, wracającego po rozgromieniu królów, i udzielił mu błogosławieństwa. Jemu Abraham także wydzielił dziesięcinę z całego [łupu]. Imię jego najpierw oznacza króla sprawiedliwości, a następnie także króla Szalemu, to jest Króla Pokoju. Bez ojca, bez matki, bez rodowodu, nie ma ani początku dni, ani też końca życia, upodobniony zaś do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze”. Melchizedek, bardzo tajemnicza postać Starego Testamentu jest symbolem wiecznego kapłaństwa. Wynosi chleb i wino i mówi: „Niech będzie błogosławiony Abram przez Boga Najwyższego, Stwórcę nieba i ziemi! Niech będzie błogosławiony Bóg Najwyższy, który w twe ręce wydał twoich wrogów!” (Rdz 14,19-20).

Mk 3,1-6

„Wszedł znowu do synagogi. Był tam człowiek, który miał uschłą rękę. A śledzili Go, czy uzdrowi go w szabat, żeby Go oskarżyć. On zaś rzekł do człowieka, który miał uschłą rękę: Stań tu na środku! A do nich powiedział: Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego czy coś złego? Życie ocalić czy zabić? Lecz oni milczeli. Wtedy spojrzawszy wkoło po wszystkich z gniewem, zasmucony z powodu zatwardziałości ich serca, rzekł do człowieka: Wyciągnij rękę! Wyciągnął, i ręka jego stała się znów zdrowa. A faryzeusze wyszli i ze zwolennikami Heroda zaraz odbyli naradę przeciwko Niemu, w jaki sposób Go zgładzić”. Jezus pyta się: „Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego czy coś złego? Życie ocalić czy zabić?” Odpowiedzą jest milczenie. Jezus „zasmucony z powodu zatwardziałości ich serca” uzdrawia człowieka co prowadzi Jego przeciwników do zastanawiania się: „w jaki sposób Go zgładzić”.

17.01.23

 

17.01.23

Hbr 6,10-20

„Nie jest bowiem Bóg niesprawiedliwy, aby zapomniał o czynie waszym i miłości, którą okazaliście dla imienia Jego, gdyście usługiwali świętym i jeszcze usługujecie. Pragniemy zaś, aby każdy z was okazywał tę samą gorliwość w doskonaleniu nadziei aż do końca, abyście nie stali się ospałymi, ale naśladowali tych, którzy przez wiarę i cierpliwość stają się dziedzicami obietnic”. Dobro nie może być przez Boga zapomniane. Walka z ospałością, z lenistwem jest trudna. Nie wolno utracić wiary. Jezus mówi: „Będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mego imienia. Lecz kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony” (Mt 10,22).

Mk 2,23-28

„Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie, i był głodny on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom. I dodał: To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu”. Dla Jezusa człowiek jest ważniejszy od różnych przepisów religijnych. Przepisy mają służyć człowiekowi.

16.01.23

 

16.01.23

Hbr 5,1-10

Jezus „Z głośnym wołaniem i płaczem za dni ciała swego zanosił On gorące prośby i błagania do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i został wysłuchany dzięki swej uległości. A chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. A gdy wszystko wykonał, stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają, nazwany przez Boga kapłanem na wzór Melchizedeka”. Niezwykła jest intensywność modlitwy Jezusowej. Straszna jest szkoła Jego posłuszeństwa. Wspaniała jest obietnica zbawienia dla wszystkich, którzy są Mu posłuszni.

Mk 2,18-22

„Uczniowie Jana i faryzeusze mieli właśnie post. Przyszli więc do Niego i pytali: Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą? Jezus im odpowiedział: Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Nie mogą pościć, jak długo pana młodego mają u siebie. Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć”. Życie z Jezusem jest radosne i nie wymaga postu, ani specjalnych umartwień. Kryzys w życiu osobistym, czy wspólnotowym wymaga surowej pokuty.

15.01.23

 

15.01.23

Iz 49,3. 5-6

Ojciec mówi do Jezusa: „To zbyt mało, iż jesteś Mi Sługą dla podźwignięcia pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych z Izraela! Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi”. Pierwszym zadaniem Jezusa było nawracać Izraela. On sam twierdzi: „Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela” (Mt 15,24). Po zmartwychwstaniu Jego misja się rozszerza: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”.

1 Kor 1,1-3

„Paweł, z woli Bożej powołany na apostoła Jezusa Chrystusa, i Sostenes, brat, do Kościoła Bożego w Koryncie, do tych, którzy zostali uświęceni w Jezusie Chrystusie i powołani do świętości wespół ze wszystkimi, którzy na każdym miejscu wzywają imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa, ich i naszego [Pana]. Łaska wam i pokój od Boga Ojca naszego, i od Pana Jezusa Chrystusa!” Paweł razem z Sostenesem piszą do tych, „którzy zostali uświęceni w Jezusie Chrystusie i powołani do świętości”, a więc, również do nas dążących do prawdziwej świętości.

J 1,29-34

Jan Chrzciciel „Zobaczył Jezusa, nadchodzącego ku niemu, i rzekł: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie. Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi. Jan dał takie świadectwo: Ujrzałem Ducha, który jak gołębica zstępował z nieba i spoczął na Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym. Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym”. Jezus w sakramencie pokuty bierze na siebie nasze grzechy i daje nam Ducha Świętego byśmy mogli pokonać pokusy i żyć radośnie z Nim i dla Niego.

14.01.23

 

14.01.23

Hbr 4,12-16

„Żywe bowiem jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca. Nie ma stworzenia, które by było przed Nim niewidzialne, przeciwnie, wszystko odkryte i odsłonięte jest przed oczami Tego, któremu musimy zdać rachunek. Mając więc arcykapłana wielkiego, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trwajmy mocno w wyznawaniu wiary”. Duch Święty, który jest natchnieniem słowa Bożego sprawia, że prawda, niesiona słowem działa w sposób trwały w słuchającym go; oczyszcza go i przemienia. Jezus mówi: „Wy już jesteście czyści dzięki słowu, które wypowiedziałem do was” (J 15,3). W Kafarnaum, natomiast stwierdza: „Duch daje życie; ciało na nic się nie przyda. Słowa, które Ja wam powiedziałem, są duchem i są życiem” (J 6,63).

Mk 2,13-17

„Niektórzy uczeni w Piśmie, spośród faryzeuszów, widząc, że je z grzesznikami i celnikami, mówili do Jego uczniów: Czemu On je i pije z celnikami i grzesznikami? Jezus usłyszał to i rzekł do nich: Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników”. Ludziom współczesnym z Jezusem wydawało się, że trzeba się separować od grzeszników. Jezus nie boi się chorych na duszy, czy na ciele. Wie, że może ich uzdrowić.

13.01.23

 

13.01.23

Hbr 4,1-5. 11

„Wchodzimy istotnie do odpoczynku my, którzy uwierzyliśmy, jak to powiedział: Toteż przysiągłem w gniewie moim: Nie wejdą do mego odpoczynku, aczkolwiek dzieła były dokonane od stworzenia świata. Powiedział bowiem [Bóg] na pewnym miejscu o siódmym dniu w ten sposób: I odpoczął Bóg w siódmym dniu po wszystkich dziełach swoich. I znowu na tym [miejscu]: Nie wejdą do mego odpoczynku. Spieszmy się więc wejść do owego odpoczynku, aby nikt nie szedł za tym samym przykładem nieposłuszeństwa”. Ostrzeżenie jest bardzo silne – wielu przez swoje nieposłuszeństwo Bogu nie weszło do krainy wiecznej radości, do życia wiecznego z Bogiem.

Mk 2,1-12

„Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: Synu, odpuszczają ci się twoje grzechy. A siedziało tam kilku uczonych w Piśmie, którzy myśleli w sercach swoich: Czemu On tak mówi? On bluźni. Któż może odpuszczać grzechy, oprócz jednego Boga? Jezus poznał zaraz w swym duchu, że tak myślą, i rzekł do nich: Czemu nurtują te myśli w waszych sercach? Cóż jest łatwiej: powiedzieć do paralityka: Odpuszczają ci się twoje grzechy, czy też powiedzieć: Wstań, weź swoje łoże i chodź? Otóż, żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów - rzekł do paralityka: Mówię ci: Wstań, weź swoje łoże i idź do domu! On wstał, wziął zaraz swoje łoże i wyszedł na oczach wszystkich. Zdumieli się wszyscy i wielbili Boga mówiąc: Jeszcze nigdy nie widzieliśmy czegoś podobnego”. Jezus odpuszcza grzechy paralitykowi ze względu na wiarę tych, którzy go do Niego przynieśli. Wskazuje w ten sposób, że to jest najważniejsze – usunięcie paraliżu duchowego. Dopiero później dokonuje cudu uzdrowienia fizycznego.

12.01.23

 

12.01.23

Hbr 3,7-14

„Uważajcie, bracia, aby nie było w kimś z was przewrotnego serca niewiary, której skutkiem jest odstąpienie od Boga żywego, lecz zachęcajcie się wzajemnie każdego dnia, póki trwa to, co dziś się zwie, aby żaden z was nie uległ zatwardziałości przez oszustwo grzechu. Jesteśmy bowiem uczestnikami Chrystusa, jeśli pierwotną nadzieję do końca zachowamy silną”. Tak łatwo stracić wiarę w Boga żywego, działającego tu i teraz. Tak trudno żyć wiarą i zgodnie z wiarą. Grzech zwodzi i prowadzi do uporu charakterystycznego dla pychy.

Mk 1,40-45

„Wtedy przyszedł do Niego trędowaty i upadając na kolana, prosił Go: Jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić. Zdjęty litością, wyciągnął rękę, dotknął go i rzekł do niego: Chcę, bądź oczyszczony! Natychmiast trąd go opuścił i został oczyszczony. Jezus surowo mu przykazał i zaraz go odprawił, mówiąc mu: Uważaj, nikomu nic nie mów, ale idź pokaż się kapłanowi i złóż za swe oczyszczenie ofiarę, którą przepisał Mojżesz, na świadectwo dla nich”. Jezus nie boi się trędowatego, dotyka go i uzdrawia. Unika propagandy, nie szuka popularności.

11.01.23

 

11.01.23

Hbr 2,14-18

„Ponieważ zaś dzieci uczestniczą we krwi i ciele, dlatego i On także bez żadnej różnicy stał się ich uczestnikiem, aby przez śmierć pokonać tego, który dzierżył władzę nad śmiercią, to jest diabła, i aby uwolnić tych wszystkich, którzy całe życie przez bojaźń śmierci podlegli byli niewoli. Zaiste bowiem nie aniołów przygarnia, ale przygarnia potomstwo Abrahamowe. Dlatego musiał się upodobnić pod każdym względem do braci, aby stał się miłosiernym i wiernym arcykapłanem wobec Boga dla przebłagania za grzechy ludu. W czym bowiem sam cierpiał będąc doświadczany, w tym może przyjść z pomocą tym, którzy są poddani próbom”. Jezus poprzez swoją śmierć pokonuje szatana i w ten sposób wyzwala tych, którzy bojąc się śmierci poddawali się jego władzy. Jezus poddaje się cierpieniom, by pomagać tym, którzy cierpią.

Mk 1,29-39

„Zaraz po wyjściu z synagogi przyszedł z Jakubem i Janem do domu Szymona i Andrzeja. Teściowa zaś Szymona leżała w gorączce. Zaraz powiedzieli Mu o niej. On podszedł do niej i podniósł ją ująwszy za rękę, gorączka ją opuściła. A ona im usługiwała. Z nastaniem wieczora, gdy słońce zaszło, przynosili do Niego wszystkich chorych i opętanych; i całe miasto było zebrane u drzwi. Uzdrowił wielu dotkniętych rozmaitymi chorobami i wiele złych duchów wyrzucił, lecz nie pozwalał złym duchom mówić, ponieważ wiedziały, kim On jest”. Jezus uwalnia teściową Szymona od gorączki, a wieczorem, po zakończeniu szabatu uzdrawia chorych i wyrzuca złe duchy męczące ludzi. Zabrania złym duchom mówić o sobie, bo taka propaganda byłaby dla Niego szkodliwa.

10.01.23

 

10.01.23

Hbr 2,5-12

„Ponieważ zaś poddał Mu wszystko, nic nie zostawił nie poddanego Jemu. Teraz wszakże nie widzimy jeszcze, aby wszystko było Mu poddane. Widzimy natomiast Jezusa, który mało od aniołów był pomniejszony, chwałą i czcią ukoronowanego za cierpienia śmierci, iż z łaski Bożej za wszystkich zaznał śmierci. Przystało bowiem Temu, dla którego wszystko i przez którego wszystko, który wielu synów do chwały doprowadza, aby przewodnika ich zbawienia udoskonalił przez cierpienie. Tak bowiem Ten, który uświęca, jak ci, którzy mają być uświęceni, z jednego [są] wszyscy”. Tajemnica cierpienia Jezusa i jego owocności wyraża się słowami: „Z łaski Bożej za wszystkich zaznał śmierci”. Duch Święty mówi wręcz o udoskonaleniu Jezusa przez cierpienie.

Mk 1,21-28

„Był właśnie w synagodze człowiek opętany przez ducha nieczystego. Zaczął on wołać: Czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić. Wiem, kto jesteś: Święty Boży. Lecz Jezus rozkazał mu surowo: Milcz i wyjdź z niego! Wtedy duch nieczysty zaczął go targać i z głośnym krzykiem wyszedł z niego. A wszyscy się zdumieli, tak że jeden drugiego pytał: Co to jest? Nowa jakaś nauka z mocą. Nawet duchom nieczystym rozkazuje i są Mu posłuszne”. Jezus nie dyskutuje z duchem nieczystym. Rozkazuje mu: „Milcz i wyjdź z niego!”. W ten prosty sposób uwalnia opętanego, przywraca mu wolność życia duchowego.

9.01.23

 

9.01.23

Hbr 1,1-6

„Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna. Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy, przez Niego też stworzył wszechświat. Ten [Syn], który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty, podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi, a dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach”. Przez Jezusa Bóg stworzył wszechświat, przez Niego oczyszcza z grzechów wierzących w Niego. On jest najwspanialszą ikoną Boga Ojca. Mówi o sobie: „Gdybyście Mnie poznali, znalibyście i mojego Ojca. Ale teraz już Go znacie i zobaczyliście. Rzekł do Niego Filip: Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy. Odpowiedział mu Jezus: Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca. Dlaczego więc mówisz: Pokaż nam Ojca? Czy nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie? Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł. Wierzcie Mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie. Jeżeli zaś nie - wierzcie przynajmniej ze względu na same dzieła!” (J 14,7-11).

Mk 1,14-20

„Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!” Czas oczekiwania na Chrystusa się wypełnił – to On sam inauguruje Królestwo Prawdy i Miłości. Do nas należy trud nawracania się, pracy nad sobą, nad naszymi wadami. Mamy wierzyć w Ewangelię, to znaczy przyjąć w pełni nauczanie Jezusa i żyć według niego.

8.01.23

 

8.01.23

Iz 42,1-4. 6-7

„Ja, Pan, powołałem Cię słusznie, ująłem Cię za rękę i ukształtowałem, ustanowiłem Cię przymierzem dla ludzi, światłością dla narodów, abyś otworzył oczy niewidomym, ażebyś z zamknięcia wypuścił jeńców, z więzienia tych, co mieszkają w ciemności”. Bóg powołuje Jezusa by był światłością dla biednych ludzi żyjących w ciemnościach. Jezus wyzwala zniewolonych przez grzech: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Każdy, kto popełnia grzech, jest niewolnikiem grzechu” (J 8,34).

Dz 10,34-38

„Przekonuję się, że Bóg naprawdę nie ma względu na osoby. Ale w każdym narodzie miły jest Mu ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie. Posłał swe słowo synom Izraela, zwiastując im pokój przez Jezusa Chrystusa. On to jest Panem wszystkich. Wiecie, co się działo w całej Judei, począwszy od Galilei, po chrzcie, który głosił Jan. Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą. Dlatego że Bóg był z Nim, przeszedł On dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła”. Bezstronność Boga objawia się w Jego miłości do tych, którzy się Go boją i dążą do sprawiedliwości. Jezus namaszczony Duchem Świętym i mocą uzdrawia wszystkich zniewolonych.

Mt 3,13-17

„A gdy Jezus został ochrzczony, natychmiast wyszedł z wody. A oto otworzyły Mu się niebiosa i ujrzał Ducha Bożego zstępującego jak gołębicę i przychodzącego na Niego. A głos z nieba mówił: Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie”. Jezus po swoim chrzcie kontempluje otwarte niebo. Widzi Ducha, który Go ubogaca i słyszy aprobatę ze strony swojego Ojca, który Go prowadzi w Jego ogromnym dziele zbawienia.

7.01.23

 

7.01.23

1 J 3,22-4,6

„Przykazanie zaś Jego jest takie, abyśmy wierzyli w imię Jego Syna, Jezusa Chrystusa, i miłowali się wzajemnie tak, jak nam nakazał. Kto wypełnia Jego przykazania, trwa w Bogu, a Bóg w nim; a to, że trwa On w nas, poznajemy po Duchu, którego nam dał. Umiłowani, nie dowierzajcie każdemu duchowi, ale badajcie duchy, czy są z Boga, gdyż wielu fałszywych proroków pojawiło się na świecie”. Wiara i miłość prowadzą do Boga. Duch Święty jest namacalnym dowodem na trwanie Boga w nas. On nas ożywia, On nas prowadzi. Co więcej, dzięki Duchowi i my trwamy w Bogu, jest to widoczne szczególnie w charyzmatach, dzięki którym uczestniczymy w Jego mocy, w Jego mądrości. Jan ostrzega nas przed fałszywymi prorokami, którzy zbyt łatwo wielu wprowadzają w błąd, w herezje.

Mt 4,12-17. 23-25

„Odtąd począł Jezus nauczać i mówić: Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie. I obchodził Jezus całą Galileę, nauczając w tamtejszych synagogach, głosząc Ewangelię o królestwie i lecząc wszystkie choroby i wszelkie słabości wśród ludu. A wieść o Nim rozeszła się po całej Syrii. Przynoszono więc do Niego wszystkich cierpiących, których dręczyły rozmaite choroby i dolegliwości, opętanych, epileptyków i paralityków, a On ich uzdrawiał”. Nawrócenie jest możliwe dzięki Duchowi Świętemu, w którym poznajemy prawdę o naszym życiu i dzięki Jego mocy zaczynamy świadomie pracować nad korektą naszego życia. Królestwo, do którego zmierzamy jest natchnione przez Ducha Miłości i Prawdy – to stan człowieka żyjącego w prawdziwej miłości. Jezus jest Prawdziwą Miłością i dlatego uwalnia od zła w dowolnej postaci. Jego pasją jest bezinteresowne czynienie dobra, głoszenie prawdy o Bogu-Ojcu i o Jego Królestwie.

6.01.23

 

6.01.23

Iz 60,1-6

„Powstań! Świeć, bo przyszło twe światło i chwała Pańska rozbłyska nad tobą. Bo oto ciemność okrywa ziemię i gęsty mrok spowija ludy, a ponad tobą jaśnieje Pan, i Jego chwała jawi się nad tobą. I pójdą narody do twojego światła, królowie do blasku twojego wschodu”. Mówi Pan: „ciemność okrywa ziemię i gęsty mrok spowija ludy” – ciemność grzechu, zakłamania, fałszywych ideologii. Oślepienie dobrobytem, seksem. Na szczęście: „ponad tobą jaśnieje Pan, i Jego chwała jawi się nad tobą” – Jezus jest naszym światłem dla tych, którzy pragną prawdy. To On mówi: „A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. Każdy bowiem, kto się dopuszcza nieprawości, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby nie potępiono jego uczynków. Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki są dokonane w Bogu” (J 3,19-21).

Ef 3,2-3a.5-6

„Nie była ona oznajmiona synom ludzkim w poprzednich pokoleniach, tak jak teraz została objawiona przez Ducha świętym Jego apostołom i prorokom, to znaczy, że poganie już są współdziedzicami i współczłonkami Ciała, i współuczestnikami obietnicy w Chrystusie Jezusie przez Ewangelię”. Paweł mówi o wielkiej tajemnicy zbawienia pogan dzięki Jezusowi i Jego Ewangelii, bez konieczności przyjmowania judaizmu.

Mt 2,1-12

„A oto gwiazda, którą widzieli na Wschodzie, szła przed nimi, aż przyszła i zatrzymała się nad miejscem, gdzie było Dziecię. Gdy ujrzeli gwiazdę, bardzo się uradowali. Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją; upadli na twarz i oddali Mu pokłon. I otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę. A otrzymawszy we śnie nakaz, żeby nie wracali do Heroda, inną drogą udali się do swojej ojczyzny”. Magowie przybywają, by pokłonić się Jezusowi. Napełnia ich radość i ofiarowują Dziecięciu swoje symboliczne dary. Anioł ostrzega ich przed Herodem, umożliwiając w ten sposób Świętej Rodzinie ucieczkę do Egiptu.

5.01.23

 

5.01.23

1 J 3,11-21

„Nie dziwcie się, bracia, jeśli świat was nienawidzi. My wiemy, że przeszliśmy ze śmierci do życia, bo miłujemy braci, kto zaś nie miłuje, trwa w śmierci. Każdy, kto nienawidzi swego brata, jest zabójcą, a wiecie, że żaden zabójca nie nosi w sobie życia wiecznego. Po tym poznaliśmy miłość, że On oddał za nas życie swoje. My także winniśmy oddać życie za braci”. Nienawiść świata jest konsekwencją naszego życia z Jezusem w miłości – dzięki niej przeszliśmy ze śmierci duchowej do życia wiecznego. Mówi Jezus: „Jeżeli was świat nienawidzi, wiedzcie, że Mnie pierwej znienawidził. Gdybyście byli ze świata, świat by was kochał jako swoją własność. Ale ponieważ nie jesteście ze świata, bo Ja was wybrałem sobie ze świata, dlatego was świat nienawidzi. Pamiętajcie na słowo, które do was powiedziałem: Sługa nie jest większy od swego pana. Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować. Jeżeli moje słowo zachowali, to i wasze będą zachowywać. Ale to wszystko wam będą czynić z powodu mego imienia, bo nie znają Tego, który Mnie posłał” (J 15,18-21).

J 1,43-51

„Filip spotkał Natanaela i powiedział do niego: Znaleźliśmy Tego, o którym pisał Mojżesz w Prawie i Prorocy - Jezusa, syna Józefa z Nazaretu. Rzekł do niego Natanael: Czyż może być co dobrego z Nazaretu? Odpowiedział mu Filip: Chodź i zobacz! Jezus ujrzał, jak Natanael zbliżał się do Niego, i powiedział o nim: Patrz, to prawdziwy Izraelita, w którym nie ma podstępu. Powiedział do Niego Natanael: Skąd mnie znasz? Odrzekł mu Jezus: Widziałem cię, zanim cię zawołał Filip, gdy byłeś pod drzewem figowym. Odpowiedział Mu Natanael: Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś Królem Izraela! Odparł mu Jezus: Czy dlatego wierzysz, że powiedziałem ci: Widziałem cię pod drzewem figowym? Zobaczysz jeszcze więcej niż to. Potem powiedział do niego: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących na Syna Człowieczego”. Jezus objawia Natanaelowi swoją Boską wiedzę o jego życiu wewnętrznym. Dzięki temu, Natanael rozpoznaje w Nim swojego Boga: „Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś Królem Izraela!”. Jezus obiecuje jemu i pozostałym swoim uczniom wizję otwartego nieba i swojej więzi z aniołami: „Ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących na Syna Człowieczego”.

4.01.23

 

4.01.23

1 J 3,7-10

„Kto grzeszy, jest dzieckiem diabła, ponieważ diabeł trwa w grzechu od początku. Syn Boży objawił się po to, aby zniszczyć dzieła diabła. Każdy, kto narodził się z Boga, nie grzeszy, gdyż trwa w nim nasienie Boże; taki nie może grzeszyć, bo się narodził z Boga. Dzięki temu można rozpoznać dzieci Boga i dzieci diabła: każdy, kto postępuje niesprawiedliwie, nie jest z Boga, jak i ten, kto nie miłuje swego brata”. Ten, kto świadomie i dobrowolnie czyni zło, czyni to przeciwko Bogu i wypełnia wolę złego. Jezus, jako główną swoją misję przyjął zniszczenie dzieła diabła, który za pomocą grzechu zniewala ludzi. „Nasieniem Boga” jest nazwany Duch Święty, który przez bojaźń Bożą broni nas przed grzechem. Posłuszeństwo lub nieposłuszeństwo Bogu jest kryterium przynależności do Bogu lub diabła.

J 1,35-42

„Nazajutrz Jan znowu stał w tym miejscu wraz z dwoma swoimi uczniami i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: Oto Baranek Boży. Dwaj uczniowie usłyszeli, jak mówił, i poszli za Jezusem. Jezus zaś odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: Czego szukacie? Oni powiedzieli do Niego: Rabbi! - to znaczy: Nauczycielu - gdzie mieszkasz?” Baranek Boży, to ten, który bierze na siebie odpowiedzialność za grzechy i ginie jako ofiara przebłagalna. Uczniowie Jana Chrzciciela idą za Jezusem, bo w Nim rozpoznają Chrystusa.

3.01.23

 

3.01.23

1 J 2,29-3,6

„Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi: i rzeczywiście nimi jesteśmy. Świat zaś dlatego nas nie zna, że nie poznał Jego. Umiłowani, obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy. Wiemy, że gdy się objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jakim jest. Każdy zaś, kto pokłada w Nim tę nadzieję, uświęca się podobnie jak On jest święty”. Wyrazem miłości Ojca jest obdarzenie nas miłością i godnością Jego dzieci. Upodabnia nas do swojego Syna. Jeśli mamy w Nim nadzieję to oczyszczamy się, by być czystymi jak Jezus.

J 1,29-34

„Nazajutrz zobaczył Jezusa, nadchodzącego ku niemu, i rzekł: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie. Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi. Jan dał takie świadectwo: Ujrzałem Ducha, który jak gołębica zstępował z nieba i spoczął na Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym. Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym”. Główną misją Jezusa jest chrzest w Duchem Świętym. On jest tym małym ziarenkiem, z którego wyrasta wspaniałe drzewo Królestwa Bożego (por. Mt 13,31-32).

2.01.23

 

2.01.23

1 J 2,22-28

„Któż zaś jest kłamcą, jeśli nie ten, kto zaprzecza, że Jezus jest Mesjaszem? Ten właśnie jest Antychrystem, który nie uznaje Ojca i Syna. Każdy, kto nie uznaje Syna, nie ma też i Ojca, kto zaś uznaje Syna, ten ma i Ojca”. Jest to definicja antychrysta – człowieka nie uznającego, że Jezus jest Chrystusem, namaszczonym przez Ojca Duchem Świętym. Sam Jezus tak to formułuje: „Albowiem jak Ojciec wskrzesza umarłych i ożywia, tak również i Syn ożywia tych, których chce. Ojciec bowiem nie sądzi nikogo, lecz cały sąd przekazał Synowi, aby wszyscy oddawali cześć Synowi, tak jak oddają cześć Ojcu. Kto nie oddaje czci Synowi, nie oddaje czci Ojcu, który Go posłał” (J 5,21-23). Lekceważenie Syna, jest lekceważeniem Ojca, który Go posyła. Jest odrzuceniem zbawienia, które otrzymujemy przez Syna.

„Co do was, to namaszczenie, które otrzymaliście od Niego, trwa w was i nie potrzebujecie pouczenia od nikogo, ponieważ Jego namaszczenie poucza was o wszystkim”. Greckie słowo chrisma tłumaczone przez „namaszczenie” oznacza Ducha Świętego, Ducha Prawdy, o którym mówi Jezus: „A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem” (J 14,26).

J 1,19-28

Faryzeusze pytają się Jana Chrzciciela: „Czemu zatem chrzcisz, skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani prorokiem? Jan im tak odpowiedział: Ja chrzczę wodą. Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała”. Chrzest Janowy prowadzi do wyznania i odpuszczenia grzechów, oczyszcza, umożliwia przyjęcie Jezusa i Jego Ewangelii.