Rz 5
„Dostąpiwszy
więc usprawiedliwienia przez wiarę, zachowajmy1
pokój z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, dzięki któremu
uzyskaliśmy przez wiarę dostęp do tej łaski, w której trwamy i
chlubimy się nadzieją chwały Bożej” (Rz 5,1-2). Żyjemy w
pokoju z Bogiem i radujemy się nadzieją na wieczne zbawienie.
„Ale
nie tylko to, lecz chlubimy się także z ucisków, wiedząc, że
ucisk wyrabia wytrwałość, a wytrwałość - wypróbowaną cnotę2,
wypróbowana cnota zaś - nadzieję. A nadzieja zawieść nie może,
ponieważ miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha
Świętego, który został nam dany” (Rz 5,3-5). Podstawą chluby
świętego Pawła są próby, jakim jest stale poddawany – widzi tę
walkę jako drogę do nadziei. Co ciekawe, fundamentem nadziei na
życie wieczne jest miłość Boga, który ofiarował ją nam przez
wylanie na nas Ducha Świętego. To właśnie Duch Święty rozlewa
nieustannie w naszych sercach ten cudowny dar Bożej miłości!
„Chrystus
bowiem
umarł za nas, jako za grzeszników3,
w oznaczonym czasie, gdyśmy [jeszcze] byli bezsilni4.
A [nawet] za człowieka sprawiedliwego podejmuje się ktoś umrzeć
tylko z największą trudnością. Chociaż może jeszcze za
człowieka życzliwego odważyłby się ktoś ponieść śmierć. Bóg
zaś okazuje nam swoją miłość [właśnie] przez to, że Chrystus
umarł za nas, gdyśmy byli jeszcze grzesznikami. Tym bardziej więc
będziemy przez Niego zachowani od karzącego gniewu5,
gdy teraz przez krew Jego zostaliśmy usprawiedliwieni. Jeżeli
bowiem, będąc nieprzyjaciółmi, zostaliśmy pojednani z Bogiem
przez śmierć Jego Syna, to tym bardziej, będąc już pojednani,
dostąpimy zbawienia przez Jego życie. I nie tylko to - ale i
chlubić się możemy w Bogu przez Pana naszego Jezusa Chrystusa,
przez którego teraz uzyskaliśmy pojednanie” (Rz 5,6-11). Jest
fantastycznym cudem miłosierdzia Bożego to, że za bezbożnych
grzeszników, za nas Jezus wydaje się za nas na śmierć. Tym
bardziej, więc teraz, gdy zostaliśmy Jego krwią obmyci z grzechów,
zostaniemy zbawieni dzięki Jego obecnemu życiu.
„Dlatego
też jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez
grzech śmierć, i w ten sposób śmierć przeszła na wszystkich
ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli6...
Bo i przed Prawem grzech był na świecie, grzechu się jednak nie
poczytuje, gdy nie ma Prawa. A przecież śmierć rozpanoszyła się
od Adama do Mojżesza nawet nad tymi, którzy nie zgrzeszyli
przestępstwem na wzór Adama. On to jest typem Tego, który miał
przyjść” (Rz 5,12-14). Prawdopodobnie, Paweł pisze o śmierci
fizycznej, którą uważał za konsekwencję grzechu. Konstatując,
że wszyscy umierają – zakłada, że wszyscy musieli zgrzeszyć.
Prawo nie ma na to wpływu – zwiększa tylko odpowiedzialność za
grzech, który staje się świadomym sprzeciwem wobec objawionego
prawa Bożego. To wszystko jest dla Pawła przygotowaniem na
przyjście Jezusa.
„Ale
nie tak samo ma się rzecz z przestępstwem jak z darem łaski7.
Jeżeli bowiem przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich8
śmierć, to o ileż obficiej spłynęła na nich wszystkich9
łaska i dar Boży, łaskawie udzielony przez jednego Człowieka,
Jezusa Chrystusa. I nie tak samo ma się rzecz z tym darem jak i ze
[skutkiem grzechu, spowodowanym przez] jednego grzeszącego. Gdy
bowiem jeden tylko grzech10
przynosi wyrok potępiający11,
to łaska przynosi usprawiedliwienie ze wszystkich12
grzechów13.
Jeżeli bowiem przez przestępstwo jednego śmierć zakrólowała z
powodu jego jednego, o ileż bardziej ci, którzy otrzymują obfitość
łaski i daru sprawiedliwości, królować będą w życiu z powodu
Jednego - Jezusa Chrystusa” (Rz 5,15-17). Przestępstwo Adama
sprowadziło śmierć na wielu – a nie na wszystkich, a łaska
Jezusa spłynęła również na wielu, a nie na wszystkich. Łaska
przynosi usprawiedliwienie z wielu grzechów, a nie z wszystkich.
Święty Paweł nie generalizuje pochopnie.
„A
zatem, jak przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich ludzi
wyrok potępiający, tak czyn sprawiedliwy Jednego sprowadza na
wszystkich ludzi usprawiedliwienie dające życie. Albowiem jak przez
nieposłuszeństwo jednego człowieka wszyscy14
stali się grzesznikami, tak przez posłuszeństwo Jednego wszyscy15
staną się sprawiedliwymi” (Rz 5,18-19). Święty Paweł twierdzi,
że przez nieposłuszeństwo Adama wielu stało się grzesznikami, a
dzięki posłuszeństwu Jezusa wielu stanie się sprawiedliwymi.
„Natomiast
Prawo weszło, niestety16,
po to, by przestępstwo jeszcze bardziej się wzmogło17.
Gdzie jednak wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się
łaska, aby jak grzech zaznaczył swoje królowanie śmiercią, tak
łaska przejawiła swe królowanie przez sprawiedliwość wiodącą
do życia wiecznego przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego” (Rz
5,20-21). Prawo nie umożliwia przezwyciężenia grzechu i pokus –
tylko Jezus swoją łaską daje taką możliwość.
Janusz Maria Andrzejewski OP
1
Tekst grecki ma echomen,
tzn. tryb oznajmujący czasu teraźniejszego, który trzeba by
przetłumaczyć przez: „mamy”.
2
Rzeczownik dokime oznacza
„wypróbowanie, doświadczenie”.
3
Grecki przymiotnik asebes ma
znaczenie „bezbożny”.
4
Grecki przymiotnik asthenes
ma znaczenia: „bezsilny, słaby, chory, nędzny”.
5
Grecki tekst brzmi: sothesometha di'autu apo tes orges,
tzn. „zostaniemy zbawieni przez Niego od gniewu”.
6
Grecki tekst brzmi: ef'ho pantes hemarton.
Wujek tłumaczy:
„Dlatego jak przez jednego człowieka grzech wszedł na ten świat,
i przez grzech śmierć, i tak na wszystkich ludzi śmierć
przeszła, w którym wszyscy zgrzeszyli” i odnosi całe zdanie do
Adama – „w którym wszyscy zgrzeszyli”. Możliwe również, że
zaimek ho odnosi się
do śmierci, o której jest mowa. Przekład brzmiałby: „z powodu
której wszyscy zgrzeszyli”. Śmierć stała się zgorszeniem.
Byłoby to nawiązanie do słów: „Ponieważ zaś dzieci
uczestniczą we krwi i ciele, dlatego i On także bez żadnej
różnicy stał się ich uczestnikiem, aby przez śmierć pokonać
tego, który dzierżył władzę nad śmiercią, to jest diabła, i
aby uwolnić tych wszystkich, którzy całe życie przez bojaźń
śmierci podlegli byli niewoli” (Hbr 2,14-15).
7
Tekst grecki ma rzeczownik charisma,
który można oddać przez: „łaska, dar, charyzmat”.
8
Przymiotnik polloi nie ma
znaczenia „wszyscy”, ale „wielu”.
9
Przymiotnik polloi nie ma
znaczenia „wszyscy”, ale „wielu”.
10
W tekście greckim mamy krima,
tzn. „sąd, wyrok”.
11
W tekście greckim mamy katakrima,
tzn. „wyrok skazujący, potępienie”.
12Przymiotnik
polloi nie ma znaczenia
„wszyscy”, ale „wielu”.
13
Wujek tłumaczy dosłowniej: „I nie jak przez jeden grzech,
tak i dar; bo sąd wprawdzie z jednego na potępienie, łaska zaś z
wielu występków na usprawiedliwienie”.
14
Przymiotnik polloi nie ma
znaczenia „wszyscy”, ale „wielu”.
15
Przymiotnik polloi nie ma
znaczenia „wszyscy”, ale „wielu”.
16
Nie ma odpowiednika tego słowa w tekście greckim.
17
Grecki czasownik pleonazo
oznacza „pomnażać się, obfitować”.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz