Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny
Katechizm Kościoła Katolickiego twierdzi: „Na koniec Niepokalana Dziewica, zachowana wolną od wszelkiej skazy winy pierworodnej, dopełniwszy biegu życia ziemskiego z ciałem i duszą wzięta została do chwały niebieskiej i wywyższona przez Pana jako Królowa wszystkiego, aby bardziej upodobniła się do Syna swego, Pana panujących oraz Zwycięzcy grzechu i śmierci. Wniebowzięcie Maryi jest szczególnym uczestniczeniem w Zmartwychwstaniu Jej Syna i uprzedzeniem zmartwychwstania innych chrześcijan”1.
Tekst z Apokalipsy świętego Jana można odczytywać jako proroctwo głoszące Wniebowzięcie Maryi: „Potem wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu. A jest brzemienna. I woła cierpiąc bóle i męki rodzenia” (Ap 12,1-2). Maryja jako Królowa adorowana przez słońce, księżyc i gwiazdy. Słońce jest Jej szatą, Jej mocą. Księżyc u stóp, jako symbol pokonanego zła (por. Rdz 3,15). Aniołowie w symbolu korony z gwiazd (por. Ap 1,20). Jednocześnie jest Ona Matką Kościoła – i to jest widoczne w obrazie bóli rodzenia każdego z nas. Może to być związane z Jej walką o prawdę. Symeon tak do niej prorokował: „A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu” (Łk 2,35).
Janusz Maria Andrzejewski OP
1 KKK 966.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz