15.08.23

 

15.08.23

Ap 11, 19a; 12, 1-6a. 10Ab

„Potem wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu. A jest brzemienna. I woła cierpiąc bóle i męki rodzenia. I inny znak się ukazał na niebie: Oto wielki Smok barwy ognia, mający siedem głów i dziesięć rogów - a na głowach jego siedem diademów. I ogon jego zmiata trzecią część gwiazd nieba: i rzucił je na ziemię”. Niewiastą jest Maryja Wniebowzięta – stąd symbol słońca – chwały Bożej, która ją otacza. Księżyc symbolizuje prawdopodobnie siły zła poddane Maryi – zgodnie z proroctwem z Księgi Rodzaju: „Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę” (Rdz 3,15). Jest nie tylko Matką Jezusa, ale i Matką Kościoła – stąd symbol bóli i mąk rodzenia. Smok jest symbolem zła, walczącego z Maryją i Jej Kościołem.

1 Kor 15, 20-26

„Tymczasem jednak Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli. Ponieważ bowiem przez człowieka [przyszła] śmierć, przez człowieka też [dokona się] zmartwychwstanie. I jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy będą ożywieni, lecz każdy według własnej kolejności. Chrystus jako pierwszy, potem ci, co należą do Chrystusa, w czasie Jego przyjścia”. KKK 966 mówi o Wniebowzięciu Maryi: „Na koniec Niepokalana Dziewica, zachowana wolną od wszelkiej skazy winy pierworodnej, dopełniwszy biegu życia ziemskiego z ciałem i duszą wzięta została do chwały niebieskiej i wywyższona przez Pana jako Królowa wszystkiego, aby bardziej upodobniła się do Syna swego, Pana panujących oraz Zwycięzcy grzechu i śmierci”.

Łk 1, 39-56

Maryja mówi do Elżbiety: „Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. Święte jest Jego imię - a swoje miłosierdzie na pokolenia i pokolenia [zachowuje] dla tych, co się Go boją”. Raduje się w swojej pokorze i wskazuje na święte imię Boga, to znaczy na wszystko to, co objawia Jego chwałę – w pierwszym rzędzie na Jezusa, który już żyje w Jej łonie. Mówi też o miłosierdziu Boga przeznaczonym dla bojących się Go, a więc nie lekceważących Go.