Duch Święty

 

Konferencja II – Duch Święty

We wczorajszej konferencji mówiąc o Maryi w pięknych tekstach świętego Maksymiliana Marii Kolbe spotkaliśmy Jej oblubieńca, tj. Ducha Świętego. Można wręcz mówić o maryjnej drodze do świętości przez coraz to pełniejsze jednoczenie się z Duchem Świętym. W dążeniu do świętości jest On tym, który wyzwala z ran, z kompleksów, który uspokaja i uczy żyć z Jezusem i dla Jezusa. W ewangelii wg świętego Łukasza, Jezus mówi o Duchu Świętym : „Ogień przyszedłem rzucić na ziemię i jak pragnę by już zapłonął” (Łk 12,49). Jest to ogień miłości spalający wszelką letniość, wszelką obojętność. Zaś w ewangelii wg świętego Jana, Jezus mówi: „Gdy przyjdzie On, Duch Prawdy poprowadzi was w całej prawdzie” (J 16,13). Jest więc Duch Święty ogniem spalającym wszelki fałsz, wszelkie zakłamanie, wszelkie udawanie. Bo jest Duchem Jezusa - Prawdy wcielonej. Mówi Bóg przez świętego proroka Ezechiela: „I dam wam serce nowe i ducha nowego dam w wasze wnętrza, i usunę serce kamienne z ciał waszych, i dam wam serce cielesne” (Ez 36,26). Co wskazuje na obecność Ducha świętego w nas? Co wskazuje na Jego inspirację?

Ukochanie Kościoła. Duch święty jest duszą Kościoła. Jego różne dary służą ubogaceniu, upiększeniu Ciała Chrystusowego. Święty Augustyn mówi, że miarą obecności Ducha świętego we mnie jest ukochanie Kościoła. To bardzo ważne i mądre kryterium. Oczywiście można wskazywać na różne przejawy obecności Ducha świętego w naszym życiu:

W życiu intelektualnym:

a) prawda. Bóg jest nieskończoną Prawdą, nie może więc być źródłem jakiegokolwiek fałszu, zakłamania, dwulicowości

b) powaga. Duch święty daje rozeznanie, gdzie jest coś ważne, istotne, a gdzie są nieistotne dla danej sprawy drobiazgi

c) światło. „Bóg jest światłością i nie ma w Nim żadnych ciemności” (1 J 1,5). Jego natchnienia zawsze oświetlają duszę

d) uległość, docilità. O dwunastoletnim Jezusie Pismo mówi: „słuchał ich i zadawał im pytania” (Łk 2,46). Umieć słuchać, umieć zadawać pytania, umieć pokornie uczyć się od Boga i od ludzi

e) umiarkowanie. „Duch Boży sprawia, że dusza jest rozważna, sprawiedliwa, zrównoważona we wszystkich działaniach. Nie ma w niej pośpiechu, lekkości i przesady. W niej wszystko jest poważne, zrównoważone, budujące, pełne słodyczy i pokoju”.

f) myśli pokorne. „Duch święty napełnia duszę zawsze pokorą. Im wspanialsze są światła z wysoka tym głębiej dusza się skłania ku przepaści swojej nicości ‘Oto niewolnica Pana, niech mi się stanie według słowa twojego” (Łk 1,38).

W życiu wolitywnym:

a) pokój. Nasz Bóg jest Bogiem Pokoju (por. Fil 4,9). Jezus ofiarowuje Swój pokój (por. J 14,27). Pokój jest jednym z owoców Ducha świętego (por. Gal 5,22). Prawdziwy pokój wewnętrzny jest jednym z najważniejszych znaków łączności z Bogiem

b) pokora głęboka i efektywna. Chrystus powiedział: „uczcie się ode Mnie, bo jestem łagodny i pokorny sercem”(Mt 11,29). Głębokie, prawdziwe podobieństwo do Jezusa jest bardzo podstawowym znakiem działania w nas Ducha świętego. Prawdziwa, tj. nie udawana pokora i związane z nią cierpliwość i posłuszeństwo.

c) ufność do Boga i brak zaufania do siebie samego to konsekwencja pokory, czyli prawdy o sobie i o Bogu. Zaufanie wobec własnych intuicji bywa bardzo niebezpieczne. Pięknie mówi święty Paweł: „wszystko mogę w Umacniającym mnie” (Flp 4,13). Słowa „Jezu ufam Tobie!” i stojąca za nimi cudowna rzeczywistość - to łaska, dzięki której 20 lat temu trafiłem do dominikanów.

d) wola uległa, zdolna do odstąpienia. Gotowość do ustąpienia wobec woli Boga i wobec przełożonych, którzy Go reprezentują. „Ta święta elastyczność skłania duszę do wyjawienia kierownikowi duchowemu wszystkich swoich sekretów, do pokornego poddania jego poleceniom i do nie podejmowania niczego ważnego bez jego rady”

e) prawość intencji. W działaniu dusza szuka tylko chwały Bożej i doskonałego wypełnienia Jego woli

f) cierpliwość w cierpieniach duszy i ciała. „Znoszenie w pokoju dla motywów nadprzyrodzonych cierpień, chorób, prześladowań, oszczerstw i pogardy, utraty dóbr, krewnych i przyjaciół jest znakiem ducha Bożego

g) wyrzeczenie się siebie samego i uświęcanie wewnętrznych skłonności - to znak dany przez samego Jezusa: „Jeśli ktoś chce iść za mną niech się zaprze samego siebie i weźmie krzyż swój i niech idzie za mną” (Mt 16,24). „Diabeł i natura skłaniają zawsze do wygód i przyjemności”

h) szczerość, prawdomówność i prostota zachowania to cechy charakterystyczne dla ludzi Bożych

i) wolność ducha. Wdzięczność wobec Boga gdy wszystko pomyślnie się układa i spokojne trwanie w wierności wobec własnych obowiązków wśród przeciwności

j) wielkie pragnienie naśladowania Jezusa we wszystkim

k) miłość łagodna, życzliwa i bezinteresowna. Święty Augustyn mówił: „Kochaj i rób co chcesz, nie zbłądzisz. Czy mówisz, czy milczysz, czy korygujesz czyń wszystko z wewnętrzną miłością. Nie może być niedobrym to co rodzi się z serdecznej miłości”.

Wydaje mi się, że każdy z nas może modlić się o coraz pełniejsze życie w Duchu świętym no i już teraz żyć pełnią miłości.

Dary Ducha świętego - to trwałe (tak długo jak jesteśmy w stanie łaski uświęcającej) umiejętności, dzięki którym możemy szybko poddawać się natchnieniom Ducha świętego. Łaska uczynkowa to tzw. łaska współpracująca, pod działaniem której jesteśmy aktywni a łaska nam pomaga. Natchnienie to tzw. łaska działająca, w której jesteśmy raczej pasywni - jesteśmy poruszeni do działania zgadzając się na działanie w nas i przez nas Ducha, który jest głównym działającym.