1.01.24

 

1.01.24

Lb 6, 22-27

„I mówił znowu Pan do Mojżesza tymi słowami: Powiedz Aaronowi i jego synom: tak oto macie błogosławić Izraelitom. Powiecie im: Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską. Niech zwróci ku tobie oblicze swoje i niech cię obdarzy pokojem”. „Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą” – niech spojrzy radośnie, po ojcowsku. „Niech cię obdarzy pokojem” – bo tego pokoju tak bardzo potrzebujemy.

Ga 4, 4-7

„Gdy jednak nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo. Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze! A zatem nie jesteś już niewolnikiem, lecz synem. Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej”. Bóg daje nam przybrane synostwo, a jako pieczęć używa Ducha Prawdy, który w nas woła: Ojcze! Jestem więc synem i dziedzicem Boga.

Łk 2, 16-21

„Udali się też z pośpiechem i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie. Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. A wszyscy, którzy to słyszeli, dziwili się temu, co im pasterze opowiadali. Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to było powiedziane”. Przekazują objawienie anielskie: „Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan. A to będzie znakiem dla was: Znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie. I nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami: Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania”.

31.12.23

 

31.12.23

Rdz 15, 1-6; 21, 1-3

Mówi Abram do Boga: „Ponieważ nie dałeś mi potomka, ten właśnie zrodzony u mnie sługa mój, zostanie moim spadkobiercą. Ale oto usłyszał słowa: Nie on będzie twoim spadkobiercą, lecz ten po tobie dziedziczyć będzie, który od ciebie będzie pochodził. I poleciwszy Abramowi wyjść z namiotu, rzekł: Spójrz na niebo i policz gwiazdy, jeśli zdołasz to uczynić; potem dodał: Tak liczne będzie twoje potomstwo. Abram uwierzył i Pan poczytał mu to za zasługę”. Wiara jest ogromną łaską, umożliwia wyjście poza nasze zwyczajne myślenie.

Hbr 11, 8. 11- 12. 17-19

„Przez wiarę Abraham, wystawiony na próbę, ofiarował Izaaka, i to jedynego syna składał na ofiarę, on, który otrzymał obietnicę, któremu powiedziane było: Z Izaaka będzie dla ciebie potomstwo. Pomyślał bowiem, iż Bóg mocen wskrzesić także umarłych, i dlatego odzyskał go, jako podobieństwo [śmierci i zmartwychwstania Chrystusa]”. Próbą wiary był dla Abrahama Boży rozkaz ofiarowania Izaaka na całopalną ofiarę. Był gotów to uczynić, ale Bogu wystarczyło jego posłuszeństwo i darował mu syna.

Łk 2, 22-40

„A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu”. Symeon zapowiada Maryi sprzeciw wobec Jezusa, co więcej upadek wielu w Izraelu. Mówi jej o mieczu, który ma przeniknąć jej duszę, a to dla ujawnienia prawdy o wielu sercach.

30.12.23

 

30.12.23

1 J 2, 12-17

Mówi Jan: „Nie miłujcie świata ani tego, co jest na świecie! Jeśli kto miłuje świat, nie ma w nim miłości Ojca. Wszystko bowiem, co jest na świecie, a więc: pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pycha tego życia nie pochodzi od Ojca, lecz od świata. Świat zaś przemija, a z nim jego pożądliwość; kto zaś wypełnia wolę Bożą, ten trwa na wieki”. Ostrzega przed światem, który kusi do grzechów ciała, który budzi zmysłowość i oferuje pychę – pewność siebie i wiarę w siebie. Zachęca do wypełniania woli Boga, bo to jest istotą życia wiecznego.

Łk 2, 36-40

„Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy”. Wspaniała jest ta staruszka służąca Bogu w postach i w modlitwach. Wspaniała jest gorliwość ludzi starych.

29.12.23

 

29.12.23

1 J 2, 3-11

Mówi Jan: „Po tym zaś poznajemy, że Go znamy, jeżeli zachowujemy Jego przykazania. Kto mówi: Znam Go, a nie zachowuje Jego przykazań, ten jest kłamcą i nie ma w nim prawdy. Kto zaś zachowuje Jego naukę, w tym naprawdę miłość Boża jest doskonała. Po tym właśnie poznajemy, że jesteśmy w Nim. Kto twierdzi, że w Nim trwa, powinien również sam postępować tak, jak On postępował”. Znajomość z Jezusem sprawdzamy życiem – na ile postępujemy zgodnie z Jego nauczaniem – to miłość Boża jest w nas doskonała.

Łk 2, 22-35

Mówi Symeon: „Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela. A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu”. W Duchu Prawdy widzi on w Jezusie Zbawiciela, szansę dla Izraela i wszystkich narodów. Prorokuje o Nim, jako o znaku sprzeciwu, a Maryi przepowiada cierpienie, które zaowocuje poznawaniem prawdy.

28.12.23

 

28.12.23

1 J 1, 5 – 2, 2

„Nowina, którą usłyszeliśmy od Niego i którą wam głosimy, jest taka: Bóg jest światłością, a nie ma w Nim żadnej ciemności. Jeżeli mówimy, że mamy z Nim współuczestnictwo, a chodzimy w ciemności, kłamiemy i nie postępujemy zgodnie z prawdą. Jeżeli zaś chodzimy w światłości, tak jak On sam trwa w światłości, wtedy mamy jedni z drugimi współuczestnictwo, a krew Jezusa, Syna Jego, oczyszcza nas z wszelkiego grzechu”. Bóg jest światłością – jeśli chcę być z Nim, to muszę walczyć o to, by chodzić w światłości, by żyć w światłości. Dobrowolne zakłamanie jest odejściem od Boga.

Mt 2, 13-18

„Gdy oni odjechali, oto anioł Pański ukazał się Józefowi we śnie i rzekł: Wstań, weź Dziecię i Jego Matkę i uchodź do Egiptu; pozostań tam, aż ci powiem; bo Herod będzie szukał Dziecięcia, aby Je zgładzić. On wstał, wziął w nocy Dziecię i Jego Matkę i udał się do Egiptu; tam pozostał aż do śmierci Heroda. Tak miało się spełnić słowo, które Pan powiedział przez Proroka: Z Egiptu wezwałem Syna mego”. Święta Rodzina musi uciekać do Egiptu, bo śmierć już zagraża Jezusowi, a w Betlejem zginęło wiele dzieci.

27.12.23

 

27.12.23

1 J 1, 1-4

„Życie objawiło się. Myśmy je widzieli, o nim świadczymy i głosimy wam życie wieczne, które było w Ojcu, a nam zostało objawione - oznajmiamy wam, cośmy ujrzeli i usłyszeli, abyście i wy mieli współuczestnictwo z nami. A mieć z nami współuczestnictwo znaczy: mieć je z Ojcem i Jego Synem Jezusem Chrystusem”. Jan głosi życie wieczne, które odkrył w Jezusie. Pragnie, abyśmy i my mieli to życie „z Ojcem i Jego Synem Jezusem Chrystusem”.

J 20, 2-8

„Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył”. Jan uwierzył w zmartwychwstanie Jezusa dopiero po wejściu do pustego grobu, po zobaczeniu płócien, które Jezus zostawił.

26.12.23

 

26.12.23

Dz 6, 8-10; 7, 54-60

„A on pełen Ducha Świętego patrzył w niebo i ujrzał chwałę Bożą i Jezusa, stojącego po prawicy Boga. I rzekł: Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga. A oni podnieśli wielki krzyk, zatkali sobie uszy i rzucili się na niego wszyscy razem. Wyrzucili go poza miasto i kamienowali, a świadkowie złożyli swe szaty u stóp młodzieńca, zwanego Szawłem. Tak kamienowali Szczepana, który modlił się: Panie Jezu, przyjmij ducha mego! A gdy osunął się na kolana, zawołał głośno: Panie, nie poczytaj im tego grzechu! Po tych słowach skonał”. Szczepan „pełen Ducha Świętego” widzi Boga, ale to nie prowadzi do nawrócenia Żydów, a tylko przyśpiesza jego śmierć.

Mt 10, 17-22

„Kiedy was wydadzą, nie martwcie się o to, jak ani co macie mówić. W owej bowiem godzinie będzie wam poddane, co macie mówić, gdyż nie wy będziecie mówili, lecz Duch Ojca waszego będzie mówił przez was. Brat wyda brata na śmierć i ojciec syna; dzieci powstaną przeciw rodzicom i o śmierć ich przyprawią. Będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mego imienia. Lecz kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony”. Nienawiść jest straszna. Pociechą jest Duch Prawdy, który nas wspomaga.

25.12.23

25.12.23

MSZA W NOCY

Iz 9, 1-3. 5-6

„Albowiem Dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany, na Jego barkach spoczęła władza. Nazwano Go imieniem: Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju. Wielkie będzie Jego panowanie w pokoju bez granic na tronie Dawida i nad Jego królestwem, które On utwierdzi i umocni prawem i sprawiedliwością, odtąd i na wieki. Zazdrosna miłość Pana Zastępów tego dokona”. Królestwo Niebios założone przez Jezusa rządzi się „prawem i sprawiedliwością”. Nasz Jezus jest Bogiem Mocnym.

Tt 2, 11-14

„Ukazała się bowiem łaska Boga, która niesie zbawienie wszystkim ludziom i poucza nas, abyśmy wyrzekłszy się bezbożności i żądz światowych, rozumnie i sprawiedliwie, i pobożnie żyli na tym świecie, oczekując błogosławionej nadziei i objawienia się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa, który wydał samego siebie za nas, aby odkupić nas od wszelkiej nieprawości i oczyścić sobie lud wybrany na własność, gorliwy w spełnianiu dobrych uczynków”. Jezus – wielki Bóg i Zbawiciel oczyszcza nas do pełnienia „dobrych uczynków”.

Łk 2, 1-14

„Udał się także Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do miasta Dawidowego, zwanego Betlejem, ponieważ pochodził z domu i rodu Dawida, żeby się dać zapisać z poślubioną sobie Maryją, która była brzemienna. Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie”. Jezus rodzi się w skrajnym ubóstwie aby być dostępnym dla najuboższych.

MSZA O ŚWICIE

Iz 62, 11-12

„Oto twój Zbawca przychodzi. Oto Jego nagroda z Nim idzie i zapłata Jego przed Nim. Nazywać ich będą Ludem Świętym, Odkupionymi przez Pana. A tobie dadzą miano: Poszukiwane, Miasto nie opuszczone”. Jezus jest tym Zbawicielem. On wyprasza nam Ducha Prawdy, dzięki któremu możemy żyć prawdziwą miłością.

Tt 3, 4-7

„Gdy zaś ukazała się dobroć i miłość Zbawiciela, naszego Boga, do ludzi, nie ze względu na sprawiedliwe uczynki, jakie spełniliśmy, lecz z miłosierdzia swego zbawił nas przez obmycie odradzające i odnawiające w Duchu Świętym, którego wylał na nas obficie przez Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego, abyśmy, usprawiedliwieni Jego łaską, stali się w nadziei dziedzicami życia wiecznego”. Bóg w swoim miłosierdziu zbawia nas obmywając nas w Duchu Świętym, a dokonuje się to w stałej łączności naszej z Jezusem Chrystusem w Jego Kościele.

Łk 2, 15-20

„Gdy aniołowie odeszli od nich do nieba, pasterze mówili nawzajem do siebie: Pójdźmy do Betlejem i zobaczmy, co się tam zdarzyło i o czym nam Pan oznajmił. Udali się też z pośpiechem i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie. Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. A wszyscy, którzy to słyszeli, dziwili się temu, co im pasterze opowiadali. Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to było powiedziane”. Posłuszni przesłaniu aniołów, pasterze idą i odnajdują „Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie”. Przekazują im wszystko, co usłyszeli od aniołów, co jest dla wszystkich zdumiewające.

MSZA W DZIEŃ

Iz 52, 7-10

„O jak są pełne wdzięku na górach nogi zwiastuna radosnej nowiny, który ogłasza pokój, zwiastuje szczęście, który obwieszcza zbawienie, który mówi do Syjonu: Twój Bóg zaczął królować”. Jezus przynosi dobrą nowinę o zbawieniu, o dobroci swojego Ojca, o Królestwie Niebios, do którego zaprasza.

Hbr 1, 1-6

„Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna. Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy, przez Niego też stworzył wszechświat. Ten [Syn], który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty, podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi, a dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach”. Jezus jest Synem Bożym, „podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi”, a na Krzyżu dokonuje „oczyszczenia z grzechów”. Po Zmartwychwstaniu wstąpił do nieba i „zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach”

J 1, 1-18

Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało. W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła”. Jezus jest Słowem Bożym. W Nim jest życie, a On sam jest światłem. Niestety, dobrowolne trwanie w ciemności oddziela od Jezusa. 

24.12.23

 

24.12.23

2 Sm 7, 1-5. 8b-12. 14a. 16

„Kiedy wypełnią się twoje dni i spoczniesz obok swych przodków, wtedy wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności, i utwierdzę jego królestwo. Ja będę mu ojcem, a on będzie Mi synem, a jeżeli zawini, będę go karcił rózgą ludzi i ciosami synów ludzkich. Przede Mną dom twój i twoje królestwo będzie trwać na wieki. Twój tron będzie utwierdzony na wieki”. Jezus króluje nad kochającymi Go, nad tymi którzy radują się Jego władzą

Rz 16, 25-27

„Temu, który ma moc utwierdzić was zgodnie z Ewangelią i moim głoszeniem Jezusa Chrystusa, zgodnie z objawioną tajemnicą, dla dawnych wieków ukrytą, teraz jednak ujawnioną, a przez pisma prorockie na rozkaz odwiecznego Boga wszystkim narodom obwieszczoną, dla skłonienia ich do posłuszeństwa wierze, Bogu, który jedynie jest mądry, przez Jezusa Chrystusa, niech będzie chwała na wieki wieków! Amen”. Głoszenie słowa Bożego ma na celu skłonienie ludzi do posłuszeństwa wierze, do życia wiarą, by przestali lekceważyć Boga.

Łk 1, 26-38

„Anioł wszedł do Niej i rzekł: Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą. Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca”. Słowa Anioła można oddać przez: „Raduj się, o Niepokalana”. Ma się radować łaskami, które otrzymuje, a przede wszystkim Jezusem, który będzie niezwykłym królem w Królestwie Niebios.

23.12.23

 

23.12.23

Ml 3, 1-4. 23-24

„Oto Ja wyślę anioła mego, aby przygotował drogę przede Mną, a potem nagle przybędzie do swej świątyni Pan, którego wy oczekujecie, i Anioł Przymierza, którego pragniecie. Oto nadejdzie, mówi Pan Zastępów. Ale kto przetrwa dzień Jego nadejścia i kto się ostoi, gdy się ukaże? Albowiem On jest jak ogień złotnika i jak ług farbiarzy. Usiądzie więc, jakby miał przetapiać i oczyszczać srebro, i oczyści synów Lewiego, i przecedzi ich jak złoto i srebro, a wtedy będą składać Panu ofiary sprawiedliwe”. Podobnie przepowiada Jezusa Jan Chrzciciel: „A gdy widział, że przychodzi do chrztu wielu spośród faryzeuszów i saduceuszów, mówił im: Plemię żmijowe, kto wam pokazał, jak uciec przed nadchodzącym gniewem? Wydajcie więc godny owoc nawrócenia, a nie myślcie, że możecie sobie mówić: Abrahama mamy za ojca, bo powiadam wam, że z tych kamieni może Bóg wzbudzić dzieci Abrahamowi. Już siekiera do korzenia drzew jest przyłożona. Każde więc drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i w ogień wrzucone. Ja was chrzczę wodą dla nawrócenia; lecz Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem. Ma On wiejadło w ręku i oczyści swój omłot: pszenicę zbierze do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym” (Mt 3,7-12). A Jezus uczy nas łagodnej i pokornej miłości.

Łk 1, 57-66

Dla Elżbiety zaś nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Jednakże matka jego odpowiedziała: Nie, lecz ma otrzymać imię Jan. Odrzekli jej: Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię. Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: Jan będzie mu na imię”. Zachariasz jest więc nie tylko niemy, ale i głuchy. Rodzice Jana są wierni poleceniu anioła i nadają synowie imię Jan.

22.12.23

 

22.12.23

1 Sm 1, 24-28

„Zabili cielca i poprowadzili chłopca przed Helego. Powiedziała ona wówczas: Pozwól, panie mój! Na twoje życie! To ja jestem ową kobietą, która stała tu przed tobą i modliła się do Pana. O tego chłopca się modliłam, i spełnił Pan prośbę, którą do Niego zanosiłam. Oto ja oddaję go Panu. Po wszystkie dni, jak długo będzie żył, zostaje oddany na własność Panu. I oddali tam pokłon Panu”. Anna zdobywa się na akt heroizmu – oddaje Bogu swojego wymarzonego i wymodlonego syna – Samuela.

Łk 1, 46-56

„Wtedy Maryja rzekła: Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. Święte jest Jego imię - a swoje miłosierdzie na pokolenia i pokolenia [zachowuje] dla tych, co się Go boją”. Maryja raduje się w Bogu i mówi o Jego miłosierdziu, które jest przeznaczone dla bojących się Go, dla tych, którzy poszukują Jego woli i w bojaźni ją wypełniają.

21.12.23

 

21.12.23

So 3, 14-17

„Owego dnia powiedzą Jerozolimie: Nie bój się, Syjonie! Niech nie słabną twe ręce! Pan, twój Bóg jest pośród ciebie, Mocarz - On zbawi, uniesie się weselem nad tobą, odnowi swą miłość, wzniesie okrzyk radości”. Ważne jest to uspokojenie: „Pan, twój Bóg jest pośród ciebie, Mocarz - On zbawi” – bo tak łatwo ulegamy zwątpieniu, a strach nas paraliżuje.

Łk 1, 39-45

„Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana”. Maryja przychodzi by pomagać ciężarnej krewnej, a Duch Święty wykorzystuje tę wizytę by przemienić Jana i jego mamę – Elżbietę. Rozpoznaje ona w Maryi Matkę Boga samego.

20.12.23

 

20.12.23

Iz 7, 10-14

Mówi Izajasz do króla Achaza: „Słuchajcie więc, domu Dawidowy: Czyż mało wam naprzykrzać się ludziom, iż naprzykrzacie się także mojemu Bogu? Dlatego Pan sam da wam znak: Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel”. Proroctwo spełnia się w Maryi – Dziewicy i w Jej synu – Jezusie, który jest Bogiem z nami.

Łk 1, 26-38

Mówi Gabriel do Maryi: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą. Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca. Na to Maryja rzekła do anioła: Jakże się to stanie, skoro nie znam męża? Anioł Jej odpowiedział: Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym”. Gabriel mówi o Jezusie: „Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca” – prawdopodobnie odnosi się to do Królestwa Niebios, o którym Jezus często mówił w swojej ewangelizacji. Do Maryi mówi: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię” – bo Maryja poczyna Jezusa w mocy Ducha, który odtąd zawsze Ją osłania.

19.12.23

 

19.12.23

Sdz 13, 2-7. 24-25a

„W Sorea, w pokoleniu Dana, żył pewien mąż imieniem Manoach. Żona jego była niepłodna i nie rodziła. Anioł Pana ukazał się owej kobiecie mówiąc jej: Otoś teraz niepłodna i nie rodziłaś, ale poczniesz i porodzisz syna. Lecz odtąd strzeż się: nie pij wina ani sycery i nie jedz nic nieczystego. Oto poczniesz i porodzisz syna, a brzytwa nie dotknie jego głowy, gdyż chłopiec ten będzie Bożym nazirejczykiem od chwili urodzenia. On to zacznie wybawiać Izraela z rąk filistyńskich”. W ten sposób Bóg daje Manoachowi i jego żonie syna, a Narodowi Wybranemu kolejnego sędziego – Samsona. Staje się on nazirejczykiem już od chwili urodzenia, zgodnie z zasadami Księgi Liczb: „Tak mów do Izraelitów: gdy jaki mężczyzna lub kobieta złoży ślub nazireatu, aby się poświęcić dla Pana, musi się powstrzymać od wina i sycery, nie może używać octu winnego i octu z sycery ani soku z winogron; nie wolno mu jeść winogron zarówno świeżych, jak i suszonych. Przez cały czas trwania nazireatu nie będzie niczego spożywać z winnego szczepu, począwszy od winogron niedojrzałych aż do wytłoczyn. Przez cały czas trwania nazireatu nożyce nie dotkną jego głowy. Dopóki nie upłynie okres czasu, na który poświęcił się Panu, będzie święty i ma pozwolić, by włosy jego rosły swobodnie” (Lb 6,2-5).

Łk 1, 5-25

Mówi Gabriel: „Nie bój się Zachariaszu! Twoja prośba została wysłuchana: żona twoja Elżbieta urodzi ci syna, któremu nadasz imię Jan. Będzie to dla ciebie radość i wesele; i wielu z jego narodzenia cieszyć się będzie. Będzie bowiem wielki w oczach Pana; wina i sycery pić nie będzie i już w łonie matki napełniony będzie Duchem Świętym. Wielu spośród synów Izraela nawróci do Pana, Boga ich; on sam pójdzie przed Nim w duchu i mocy Eliasza, żeby serca ojców nakłonić ku dzieciom, a nieposłusznych - do usposobienia sprawiedliwych, by przygotować Panu lud doskonały”. Wielkość Jana wynika z życia w Duchu Świętym i z jego misji działania w duchu i mocy Eliasza. On idzie przed Jezusem i przygotowuje Mu uczniów.

Pneumatologia Mk

 

Pneumatologia Mk

Wstęp

Interesująca jest Ewangelia według świętego Marka w tym co mówi na temat działania Ducha Świętego i ludzkiego ducha Jezusa.

Mk 1,8

Mówi Jan: „Ja chrzciłem was wodą, On zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym”. Paralelny tekst Mateusza jest bardziej rozbudowany: „Ja was chrzczę wodą dla nawrócenia; lecz Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem” (Mt 3,11). Z jednej strony przemiana pozytywna dzięki Duchowi, z drugiej kara ognia – jako minimum wyrzuty sumienia z powodu odrzuconego daru zbawienia.

Tekst oryginalny stwierdza: „w Duchu Świętym” – co może lepiej oddaje rolę Ducha, jako środowiska, w którym dokonuje się przemiana ochrzczonego. „Duchem” – to tak jak przez polewanie wodą, „w Duchu” – to tak jak zanurzenie w wodzie.

Zdumiewające jest, że Jan Chrzciciel, przychodzący przed Jezusem zna Ducha i rozumie chrzest w Duchu, wie to od Boga Ojca, że Jezus tak będzie chrzcił. Mówi Jan: „Ujrzałem Ducha, który jak gołębica zstępował z nieba i spoczął na Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym. Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym” (J 1,32-34). Tu też mamy w tekście greckim: „w Duchu Świętym”. Chrzest wodą ma prowadzić do nawrócenia i do odpuszczenia grzechów. Mówi Łukasz o Janie: „Obchodził więc całą okolicę nad Jordanem i głosił chrzest nawrócenia dla odpuszczenia grzechów” (Łk 3,3).

Chrzest w Duchu jest wylaniem Ducha, o którym czytamy w Księdze Joela: „I wyleję potem Ducha mego na wszelkie ciało, a synowie wasi i córki wasze prorokować będą, starcy wasi będą śnili, a młodzieńcy wasi będą mieli widzenia. Nawet na niewolników i niewolnice wyleję Ducha mego w owych dniach” (Jl 3,1-2). Tak to widział Piotr w dniu Zesłania Ducha Świętego (por. Dz 2,17-18). To było wielkie i spektakularne wylanie Ducha. W życiu publicznym Jezusa widzimy jak głosi On przyjście Królestwa Niebios, które dokonuje się w mocy Ducha: „Lecz jeśli Ja mocą Ducha Bożego wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło do was królestwo Boże” (Mt 12,28). Wydaje się, że wszystkie uzdrowienia, uwolnienia, których tak wiele widzimy w Ewangelii są dziełem Ducha: „Zeszedł z nimi na dół i zatrzymał się na równinie. Był tam duży poczet Jego uczniów i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i Jerozolimy oraz z wybrzeża Tyru i Sydonu; przyszli oni, aby Go słuchać i znaleźć uzdrowienie ze swych chorób. Także i ci, których dręczyły duchy nieczyste, doznawali uzdrowienia. A cały tłum starał się Go dotknąć, ponieważ moc wychodziła od Niego i uzdrawiała wszystkich” (Łk 6,17-19). Jezus jest źródłem Ducha, przedstawionego tutaj w obrazie mocy uzdrawiającej – dynamis.

Wydaje się, że pojedyncze słowa Jezusa też niosą Ducha i prowadzą do przemiany słuchaczy; są jak malutkie ziarenka: „Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarnko w kłosie. A gdy stan zboża na to pozwala, zaraz zapuszcza się sierp, bo pora już na żniwo” (Mk 4,26-29). Podobnie obrazuje to Jezus w przypowieści o siewcy: „Wy zatem posłuchajcie przypowieści o siewcy! Do każdego, kto słucha słowa o królestwie, a nie rozumie go, przychodzi Zły i porywa to, co zasiane jest w jego sercu. Takiego człowieka oznacza ziarno posiane na drodze. Posiane na miejsce skaliste oznacza tego, kto słucha słowa i natychmiast z radością je przyjmuje; ale nie ma w sobie korzenia, lecz jest niestały. Gdy przyjdzie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamuje. Posiane między ciernie oznacza tego, kto słucha słowa, lecz troski doczesne i ułuda bogactwa zagłuszają słowo, tak że zostaje bezowocne. Posiane w końcu na ziemię żyzną oznacza tego, kto słucha słowa i rozumie je. On też wydaje plon: jeden stokrotny, drugi sześćdziesięciokrotny, inny trzydziestokrotny” (Mt 13,18-23). Taka jest zasada działania Ducha Świętego: rozwój od czegoś prawie niezauważalnego do wspaniałego dzieła Bożego. Jak ze strumyczkiem wypływającym ze świątyni przeradzającym się w rwący potok (por. Ez 47,1-5).

Jezus stwierdza: „Duch daje życie; ciało na nic się nie przyda. Słowa, które Ja wam powiedziałem, są duchem i są życiem” (J 6,63). Warto ten tekst odczytywać w kontekście innych słów Jezusa: „To, co się z ciała narodziło, jest ciałem, a to, co się z Ducha narodziło, jest duchem” (J 3,6). Z jednej strony mamy „ciało” – słabego człowieka, nie rozumiejącego Eucharystii, a z drugiej ożywiające, natchnione słowa Jezusa wprowadzające w Boskie tajemnice w mocy Ducha, który daje prawdziwe, duchowe życie. Nauczanie Jezusa jest natchnione Duchem i niesie Ducha słuchającym Go. Istotne są słowa Jezusa: „Słowa, które Ja wam powiedziałem, są duchem i są życiem”. Dzięki Jego słowom, ludzie otrzymują Ducha, który ich oczyszcza i przemienia.

Po swoim zmartwychwstaniu mówi do uczniów: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20,22-23). Ten rozkaz Jezusa jest jednocześnie darem Ducha, dzięki któremu mogą właściwie rozeznawać ludzkie sytuacje, wiedzą, komu grzechy odpuszczać, a komu nie. Oczywiście jest to jednocześnie przygotowanie na Zesłanie Ducha, które w pełni ich przemieni.

Słowo niosące Ducha jest też widoczne w słowach Jezusa: „Wy już jesteście czyści dzięki słowu, które wypowiedziałem do was” (J 15,3). Ludzkie słowo jest słabe i nie jest w stanie dokonać tak wielkiego oczyszczenia. Słowo Jezusa niesie Ducha ożywiającego i uświęca Apostołów. Przypomina to słowa świętego Piotra na temat oczyszczenia mocą wiary: „Wiecie, bracia, że Bóg już dawno wybrał mnie spośród was, aby z moich ust poganie usłyszeli słowa Ewangelii i uwierzyli. Bóg, który zna serca, zaświadczył na ich korzyść, dając im Ducha Świętego tak samo jak nam. Nie zrobił żadnej różnicy między nami a nimi, oczyszczając przez wiarę ich serca” (Dz 15,7-9).

Duch uwalnia od prawa grzechu i śmierci zniewalającego człowieka – opis bardzo wyrazisty tego przerażającego mechanizmu odnajdujemy w Rz 7,14-25: „Wiemy przecież, że Prawo jest duchowe. A ja jestem cielesny, zaprzedany w niewolę grzechu. Nie rozumiem bowiem tego, co czynię, bo nie czynię tego, co chcę, ale to, czego nienawidzę - to właśnie czynię. Jeżeli zaś czynię to, czego nie chcę, to tym samym przyznaję Prawu, że jest dobre. A zatem już nie ja to czynię, ale mieszkający we mnie grzech. Jestem bowiem świadom, że we mnie, to jest w moim ciele, nie mieszka dobro; bo łatwo przychodzi mi chcieć tego, co dobre, ale wykonać - nie. Nie czynię bowiem dobra, którego chcę, ale czynię to zło, którego nie chcę. Jeżeli zaś czynię to, czego nie chcę, już nie ja to czynię, ale grzech, który we mnie mieszka. A zatem stwierdzam w sobie to prawo, że gdy chcę czynić dobro, narzuca mi się zło. Albowiem wewnętrzny człowiek [we mnie] ma upodobanie zgodne z Prawem Bożym. W członkach zaś moich spostrzegam prawo inne, które toczy walkę z prawem mojego umysłu i podbija mnie w niewolę pod prawo grzechu mieszkającego w moich członkach. Nieszczęsny ja człowiek! Któż mnie wyzwoli z ciała, [co wiedzie ku] tej śmierci? Dzięki niech będą Bogu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego! Tak więc umysłem służę Prawu Bożemu, ciałem zaś - prawu grzechu”. Zło ma „prawo” karać za grzech, ma „prawo” do związywania człowieka więzami grzesznych przyzwyczajeń.

Również Jezus mówi o zniewoleniu przez grzech: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Każdy, kto popełnia grzech, jest niewolnikiem grzechu. A niewolnik nie przebywa w domu na zawsze, lecz Syn przebywa na zawsze. Jeżeli więc Syn was wyzwoli, wówczas będziecie rzeczywiście wolni” (J 8,34-36).

Duch natomiast, wprowadza w prawo Ducha życia: „Teraz jednak dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie, nie ma już potępienia. Albowiem prawo Ducha, który daje życie w Chrystusie Jezusie, wyzwoliło cię spod prawa grzechu i śmierci” (Rz 8,1-2). Tekst oryginalny mówi: „Prawo Ducha życia w Chrystusie Jezusie wyzwoliło cię”. Duch wyzwala z determinizmu grzechu i śmierci. Prowadzi do pokuty, do przebaczenia, do zwycięstwa nad złem. Duch ma „prawo” do ożywiania, do intensyfikacji życia duchowego. Jezus swoimi słowami daje Ducha, chrzci w Duchu, wprowadza do swojego Królestwa.

Duch działa w Jezusie, w łączności z Nim. Dlatego Paweł mówi: „Prawo Ducha życia w Chrystusie Jezusie wyzwoliło cię” – w Chrystusie – bo w Kościele, bo Duch działa zawsze w łączności z Jezusem. Niemożliwe jest otrzymywanie łask Ducha bez wiary w Bóstwo Jezusa, bez łączności z Nim. Ciekawie pisze Jan: „Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe. On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi. Wszystko, co ma Ojciec, jest moje. Dlatego powiedziałem, że z mojego weźmie i wam objawi” (J 16,13-15). Jezus mówi o swojej łączności z Ojcem: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Syn nie mógłby niczego czynić sam od siebie, gdyby nie widział Ojca czyniącego. Albowiem to samo, co On czyni, podobnie i Syn czyni” (J 5,19) i podobnie: „Ja sam z siebie nic czynić nie mogę. Tak, jak słyszę, sądzę, a sąd mój jest sprawiedliwy; nie szukam bowiem własnej woli, lecz woli Tego, który Mnie posłał” (J 5,30). W J 14,10 Jezus stwierdza: „Czy nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie? Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł”. Jezus w ten sposób podkreśla swoją zależność od Ojca, a w konsekwencji zależność Ducha od siebie: „z mojego weźmie i wam objawi”.

Mk 1,9-10

„W owym czasie przyszedł Jezus z Nazaretu w Galilei i przyjął od Jana chrzest w Jordanie. W chwili gdy wychodził z wody, ujrzał rozwierające się niebo i Ducha jak gołębicę zstępującego na siebie”. Chrzest Janowy prowadzi Jezusa do wizji nieba i do daru Ducha niezbędnego w późniejszej ewangelizacji i w dysponowaniu chrztem w Duchu Świętym. Jest to realizacja przepowiedni Izajasza: „I wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się odrośl z jego korzeni. I spocznie na niej Duch Pański, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pańskiej. Upodoba sobie w bojaźni Pańskiej. Nie będzie sądził z pozorów ni wyrokował według pogłosek; raczej rozsądzi biednych sprawiedliwie i pokornym w kraju wyda słuszny wyrok. Rózgą swoich ust uderzy gwałtownika, tchnieniem swoich warg uśmierci bezbożnego” (Iz 11,1-4). Zarówno tekst hebrajski TM, jak i grecki przekład LXX mówią o uderzeniu ziemi, a nie tylko o „uderzeniu gwałtownika”. Według Izajasza Duch jest dany Jezusowi przede wszystkim dla wymierzania sprawiedliwości, dla wspomagania biednych i prześladowanych, dla karania złych i bezbożnych. Sam Jezus mówi o Bogu swoim Ojcu: „Ojciec bowiem nie sądzi nikogo, lecz cały sąd przekazał Synowi, aby wszyscy oddawali cześć Synowi, tak jak oddają cześć Ojcu. Kto nie oddaje czci Synowi, nie oddaje czci Ojcu, który Go posłał” (J 5,22-23). Podkreśla, że władza sądu jest Mu dana ze względu na Jego ludzką naturę: „Przekazał Mu władzę wykonywania sądu, ponieważ jest Synem Człowieczym”. Nieco dalej stwierdza: „Ja sam z siebie nic czynić nie mogę. Tak, jak słyszę, sądzę, a sąd mój jest sprawiedliwy; nie szukam bowiem własnej woli, lecz woli Tego, który Mnie posłał” (J 5,30).

Oczywiście podstawową misją Ducha jest ewangelizacja, jest chrzest w Duchu Świętym, o którym mówi Jan: „Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym. Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym” (J 1,33-34).

Mk 1,12-13

„Zaraz też Duch wyprowadził Go na pustynię. Czterdzieści dni przebył na pustyni, kuszony przez szatana. Żył tam wśród zwierząt, aniołowie zaś usługiwali Mu”. Zadziwiające jest, że Duch prowadzi Jezusa na pustynię, na post, na walkę z szatanem. Pokazuje nam w ten sposób, że walka ze złem jest dla Niego najważniejsza, że On nas na nią prowadzi, że On nas tam broni. Walka Jezusa ma charakter duchowy. Jest to walka prawdy z kłamstwem. Jezus jest prawdą absolutną (por. J 14,6), a o diable Jezus mówi: „Od początku był on zabójcą i w prawdzie nie wytrwał, bo prawdy w nim nie ma. Kiedy mówi kłamstwo, od siebie mówi, bo jest kłamcą i ojcem kłamstwa” (J 8,44).

Mk 2,6-8

„A siedziało tam kilku uczonych w Piśmie, którzy myśleli w sercach swoich: Czemu On tak mówi? On bluźni. Któż może odpuszczać grzechy, oprócz jednego Boga? Jezus poznał zaraz w swym duchu, że tak myślą, i rzekł do nich: Czemu nurtują te myśli w waszych sercach?”. Tekst zdaje się mówić o ludzkim duchu Jezusa, który oświecony Duchem Świętym ma zdolność rozpoznawania myśli swoich rozmówców. Jest to charyzmat wiedzy.

Mk 3,28-30

„Zaprawdę, powiadam wam: wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego. Mówili bowiem: Ma ducha nieczystego”. Słowa te trzeba komentować w kontekście cudów opisanych w Mk 3,10-11: „Wielu bowiem uzdrowił i wskutek tego wszyscy, którzy mieli jakieś choroby, cisnęli się do Niego, aby się Go dotknąć. Nawet duchy nieczyste, na Jego widok, padały przed Nim i wołały: Ty jesteś Syn Boży”. Wywołało to pełną zawiści reakcję tak zwanych uczonych: „Natomiast uczeni w Piśmie, którzy przyszli z Jerozolimy, mówili: Ma Belzebuba i przez władcę złych duchów wyrzuca złe duchy” (Mk 3,22).

Jeszcze lepiej zjawisko odrzucenia Jezusa i Ducha Świętego, w Nim działającego, przedstawia Mateusz: „Wówczas przyprowadzono Mu opętanego, który był niewidomy i niemy. Uzdrowił go, tak że niemy mógł mówić i widzieć. A wszystkie tłumy pełne były podziwu i mówiły: Czyż nie jest to Syn Dawida? Lecz faryzeusze, słysząc to, mówili: On tylko przez Belzebuba, władcę złych duchów, wyrzuca złe duchy” (Mt 12,22-24). To właśnie w tym kontekście Jezus stwierdza: „Lecz jeśli Ja mocą Ducha Bożego wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło do was królestwo Boże” (Mt 12,28). Na mocy złej woli ewidentne dobro, wrogowie Jezusa tłumaczą jako działanie Belzebuba. Jest to wypełnienie proroczych słów Izajasza: „Biada tym, którzy zło nazywają dobrem, a dobro złem, którzy zamieniają ciemności na światło, a światło na ciemności, którzy przemieniają gorycz na słodycz, a słodycz na gorycz! Biada tym, którzy się uważają za mądrych i są sprytnymi we własnym mniemaniu!” (Iz 5,20-21).

Mk 8,11-12

„I wyszli faryzeusze i poczęli się z nim spierać, kusząc go, i domagali się od niego znaku z nieba. A westchnąwszy w duchu, rzekł: Czemu to plemię znaku szuka? Zaprawdę powiadam wam, nie będzie dany żaden znak temu plemieniu”¹. Jezus wzdycha w duchu, poznaje w swoim duchu złą wolę swoich przeciwników i cierpi z tego powodu. Zatrważające jest zatwardzenie serc faryzeuszy, którzy są świadkami wspaniałych cudów Jezusa, wskazujących na Jego Boże pochodzenie, walczą z Nim i podejrzewają Go o demoniczne pochodzenie Jego znaków (por. Mk 3,22; Mt 12,22-24.28).

Mk 12,35-37

„Nauczając w świątyni, Jezus zapytał: Jak mogą twierdzić uczeni w Piśmie, że Mesjasz jest Synem Dawida? Wszak sam Dawid mówi w Duchu Świętym: Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjaciół Twoich pod stopy Twoje. Sam Dawid nazywa Go Panem, skądże więc jest [tylko] jego synem? A wielki tłum chętnie Go słuchał”. Jezus skłania do myślenia swoich przeciwników. To On jest Chrystusem, o którym prorokował Dawid natchniony przez Ducha Świętego. Psalm wskazuje na Jego Bóstwo nazywając Go Panem. Przepowiada również Jego tryumf nad Jego wrogami – sam Bóg Ojciec położy Jego przeciwników pod Jego stopy.

Mk 13,9-11

„A wy miejcie się na baczności. Wydawać was będą sądom i w synagogach będą was chłostać. Nawet przed namiestnikami i królami stawać będziecie z mego powodu, na świadectwo dla nich. Lecz najpierw musi być głoszona Ewangelia wszystkim narodom. A gdy was poprowadzą, żeby was wydać, nie martwcie się przedtem, co macie mówić; ale mówcie to, co wam w owej chwili będzie dane. Bo nie wy będziecie mówić, ale Duch Święty”. Jezus zachęca do spokoju wobec prześladowców Kościoła. Sam Duch Święty jest naszym Obrońcą i podpowiada słowa, które mogą pomagać naszym wrogom, jeśli zapragną nawrócenia.

Zakończenie

Teksty Ewangelii mówiące o Duchu Świętym, czy o ludzkim duchu Jezusa wprowadzają nas w klimat życia Jezusa i Jego Kościoła. Wskazują na współpracę Jezusa z Duchem Prawdy.

Janusz Maria Andrzejewski OP

1 Tłumaczenie Wujka.

18.12.23

 

18.12.23

Jr 23, 5-8

„Oto nadejdą dni - wyrocznia Pana - kiedy wzbudzę Dawidowi Odrośl sprawiedliwą. Będzie panował jako król, postępując roztropnie, i będzie wykonywał prawo i sprawiedliwość na ziemi. W jego dniach Juda dostąpi zbawienia, a Izrael będzie mieszkał bezpiecznie. To zaś będzie imię, którym go będą nazywać: Pan naszą sprawiedliwością”. Jezus wykonuje prawo i sprawiedliwość na ziemi, bo tego wszyscy potrzebujemy.

Mt 1, 18-24

„Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie. Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów”. Józef akceptuje przesłanie jakie otrzymuje we śnie od anioła i przyjmuje Maryję razem z Jezusem poczętym z Ducha Świętego.

17.12.23

 

17.12.23

Iz 61, 1-2a. 10-11

„Duch Pana Boga nade mną, bo Pan mnie namaścił. Posłał mnie, by głosić dobrą nowinę ubogim, by opatrywać rany serc złamanych, by zapowiadać wyzwolenie jeńcom i więźniom swobodę; aby obwieszczać rok łaski Pańskiej, i dzień pomsty naszego Boga; aby pocieszać wszystkich zasmuconych”. Jezus jest namaszczony Duchem Świętym. Piotr mówi o Nim do Korneliusza: „Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą. Dlatego że Bóg był z Nim, przeszedł On dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła” (Dz 10,38). Głosi On Ewangelię o Królestwie, a Jan Chrzciciel mówi: „Plemię żmijowe, kto wam pokazał, jak uciec przed nadchodzącym gniewem? Wydajcie więc owoce godne nawrócenia; i nie próbujcie sobie mówić: Abrahama mamy za ojca, bo powiadam wam, że z tych kamieni może Bóg wzbudzić dzieci Abrahamowi. Już siekiera do korzenia drzew jest przyłożona. Każde więc drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i w ogień wrzucone” (Łk 3,7-9).

1 Tes 5, 16-24

„Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie! W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was. Ducha nie gaście, proroctwa nie lekceważcie! Wszystko badajcie, a co szlachetne - zachowujcie! Unikajcie wszystkiego, co ma choćby pozór zła”. Paweł napomina: „Unikajcie wszystkiego, co ma choćby pozór zła”, bo zbyt łatwo ulec pokusie lekceważenia zła, pokusie fałszywego bohaterstwa prowadzącego do klęski.

J 1, 6-8. 19-28

„Pojawił się człowiek posłany przez Boga - Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz [posłanym], aby zaświadczyć o światłości”. Jan nie jest światłością, ma jedynie przygotować ludzi na przyjście Jezusa, na przyjęcie wiary w Niego.

16.12.23

 

16.12.23

Syr 48, 1-4. 9-11

Mówi autor do Eliasza: „Ty, który zostałeś wzięty w skłębionym płomieniu, na wozie, o koniach ognistych. O tobie napisano, żeś zachowany na czasy stosowne, by uśmierzyć gniew przed pomstą, by zwrócić serce ojca do syna, i pokolenia Jakuba odnowić. Szczęśliwi, którzy cię widzieli, i ci, którzy w miłości posnęli, albowiem i my na pewno żyć będziemy”. Mówi o jego wniebowzięciu i o jego drugim przyjściu dla pojednania, dla uśmierzenia gniewu Bożego. Błogosławieni, którzy widzieli Eliasza i ci, którzy wytrwali w miłości.

Mt 17, 10-13

„Wtedy zapytali Go uczniowie: Czemu więc uczeni w Piśmie twierdzą, że najpierw musi przyjść Eliasz? On odparł: Eliasz istotnie przyjdzie i naprawi wszystko. Lecz powiadam wam: Eliasz już przyszedł, a nie poznali go i postąpili z nim tak, jak chcieli. Tak i Syn Człowieczy będzie od nich cierpiał. Wtedy uczniowie zrozumieli, że mówił im o Janie Chrzcicielu”. W Księdze proroka Malachiasza mamy słowa: „Oto Ja poślę wam proroka Eliasza przed nadejściem dnia Pańskiego, dnia wielkiego i strasznego. I skłoni serce ojców ku synom, a serce synów ku ich ojcom, abym nie przyszedł i nie poraził ziemi [izraelskiej] przekleństwem” (Ml 3,23-24). Jezus po swoim Przemienieniu, w którym uczniowie widzieli również Eliasza i Mojżesza, przedstawia Jana Chrzciciela, który wypełniał misję Eliasza. Mówi o jego i o swojej śmierci.

15.12.23

 

15.12.23

Iz 48, 17-19

„O gdybyś zważał na me przykazania, stałby się twój pokój jak rzeka, a sprawiedliwość twoja jak morskie fale. Twoje potomstwo byłoby jak piasek, i jak jego ziarnka twoje latorośle. Nigdy by nie usunięto ani wymazano twego imienia sprzed mego oblicza!” Są to wspaniałe Boże obietnice dla tych, którzy szukają woli Bożej i ją starają się wypełniać.

Mt 11, 16-19

„Przyszedł bowiem Jan: nie jadł ani nie pił, a oni mówią: Zły duch go opętał. Przyszedł Syn Człowieczy: je i pije. a oni mówią: Oto żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników. A jednak mądrość usprawiedliwiona jest przez swe czyny”. Zła wola przywódców Izraela przejawia się w szukaniu pretekstów na nieposłuszeństwo Bogu. Jan jest odrzucony z powodu swojej ascezy i wręcz podejrzany o opętanie. Jezus jest odrzucony bo przyjaźni się z grzesznikami. Jest to grzech przeciw Duchowi Świętemu, jest to świadome i dobrowolne odrzucenie Boga i zbawienia.

14.12.23

 

14.12.23

Iz 41, 13-20

„Nędzni i biedni szukają wody, i nie ma! Ich język wysechł już z pragnienia. Ja, Pan, wysłucham ich, nie opuszczę ich Ja, Bóg Izraela. Każę wytrysnąć strumieniom na nagich wzgórzach i źródłom wód pośrodku nizin. Zamienię pustynię na pojezierze, a wyschniętą ziemię na wodotryski. Na pustyni zasadzę cedry, akacje, mirty i oliwki; rozkrzewię na pustkowiu cyprysy, wiązy i bukszpan obok siebie. Ażeby widzieli i poznali, rozważyli i pojęli [wszyscy], że ręka Pańska to uczyniła, że Święty Izraela tego dokonał”. Dla Boga nawet pustynia nie jest straszna. On jest Bogiem życia, daje wodę, daje roślinność, daje nadzieję zrozpaczonym.

Mt 11, 11-15

„Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela. Lecz najmniejszy w królestwie niebieskim większy jest niż on. A od czasu Jana Chrzciciela aż dotąd królestwo niebieskie doznaje gwałtu i ludzie gwałtowni zdobywają je. Wszyscy bowiem Prorocy i Prawo prorokowali aż do Jana. A jeśli chcecie przyjąć, to on jest Eliaszem, który ma przyjść”. Królestwo Niebios jest wspaniałym życiem Ducha Świętego w ludziach, których przemienia, których uświęca. Gwałt – to oszczerstwa wobec Jezusa, które oddzielają ludzi od Niego: „Wówczas przyprowadzono Mu opętanego, który był niewidomy i niemy. Uzdrowił go, tak że niemy mógł mówić i widzieć. A wszystkie tłumy pełne były podziwu i mówiły: Czyż nie jest to Syn Dawida? Lecz faryzeusze, słysząc to, mówili: On tylko przez Belzebuba, władcę złych duchów, wyrzuca złe duchy” (Mt 12,22-24). To prześladowania ze strony faryzeuszy: „Niemniej jednak i spośród przywódców wielu w Niego uwierzyło, ale z obawy przed faryzeuszami nie przyznawali się, aby ich nie wyłączono z synagogi. Bardziej bowiem umiłowali chwałę ludzką aniżeli chwałę Bożą” (J 12,42-43). Jezus ukazuje Jana Chrzciciela jako realizację proroctwa o przyjściu Eliasza na końcu czasów.

13.12.23

 

13.12.23

Iz 40, 25-31

Ludzie często myślą, że Bóg jest nieobecny w ich życiu. Mylą się. On jest w naszym życiu i pomaga tym, którzy proszą Go o pomoc: „Zakryta jest moja droga przed Panem i prawo me przed Bogiem przeoczone? Czy nie wiesz tego? Czyś nie słyszał? Pan - to Bóg wieczny, Stwórca krańców ziemi. On się nie męczy ani nie nuży, Jego mądrość jest niezgłębiona. On dodaje mocy zmęczonemu i pomnaża siły omdlałego”.

Mt 11, 28-30

„Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie”. Gdy jest ciężko – Jezus nam pomaga. On troszczy się o zbawienie każdego człowieka i nas do tego zachęca. Jest łagodny, bo wie, że dobro zwycięży, że Bóg zwycięży. Jest pokorny – nie walczy o siebie, ale o nasze zbawienie.

12.12.23

 

12.12.23

Iz 40, 1-11

„Głos się odzywa: Wołaj! - I rzekłem: Co mam wołać? - Wszelkie ciało to jakby trawa, a cały wdzięk jego jest niby kwiat polny. Trawa usycha, więdnie kwiat, gdy na nie wiatr Pana powieje. Prawdziwie, trawą jest naród. Trawa usycha, więdnie kwiat, lecz słowo Boga naszego trwa na wieki”. Izajasz ma głosić znikomość ludzkiego życia i trwałość słowa Bożego. Ma to nas prowadzić do autentycznego nawrócenia, do posłuszeństwa Jezusowi (por. Mt 17,5).

Mt 18, 12-14

„Jak wam się zdaje? Jeśli kto posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich: czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się zabłąkała? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę, powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały. Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło jedno z tych małych”. Jezus nie rezygnuje ze zbawienia żadnego grzesznika. Szuka go i usiłuje go nawrócić.

11.12.23

 

11.12.23

Iz 35, 1-10

Izajasz zapowiada: „Oni zobaczą chwałę Pana, wspaniałość naszego Boga. Pokrzepcie ręce osłabłe, wzmocnijcie kolana omdlałe! Powiedzcie małodusznym: Odwagi! Nie bójcie się! Oto wasz Bóg, oto – pomsta; przychodzi Boża odpłata; On sam przychodzi, by zbawić was. Wtedy przejrzą oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą. Wtedy chromy wyskoczy jak jeleń i język niemych wesoło krzyknie”. Bóg przychodzi, by zwyciężyć zło, by przywrócić ludziom okaleczonym normalne zdrowie, by przywrócić radość Mówi Jezus: „Idźcie i oznajmijcie Janowi to, co słyszycie i na co patrzycie: niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci doznają oczyszczenia, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię. A błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi” (Mt 11,4-6).

Łk 5, 17-26

Jezus mówi do sparaliżowanego: „Człowieku, odpuszczają ci się twoje grzechy. Na to uczeni w Piśmie i faryzeusze poczęli się zastanawiać i mówić. Któż On jest, że śmie mówić bluźnierstwa? Któż może odpuszczać grzechy prócz samego Boga? Lecz Jezus przejrzał ich myśli i rzekł do nich: Co za myśli nurtują w sercach waszych? Cóż jest łatwiej powiedzieć: Odpuszczają ci się twoje grzechy, czy powiedzieć: Wstań i chodź? Lecz abyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów - rzekł do sparaliżowanego: Mówię ci, wstań, weź swoje łoże i idź do domu! I natychmiast wstał wobec nich, wziął łoże, na którym leżał, i poszedł do domu, wielbiąc Boga”. Jezus jest Bogiem i dlatego ma władzę odpuszczania grzechów i uzdrawiania z dowolnej choroby.

10.12.23

 

10.12.23

Iz 40, 1-5. 9-11

„Głos się rozlega: Drogę dla Pana przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec naszemu Bogu! Niech się podniosą wszystkie doliny, a wszystkie góry i wzgórza obniżą; równiną niechaj się staną urwiska, a strome zbocza niziną gładką. Wtedy się chwała Pańska objawi, razem ją wszelkie ciało zobaczy, bo usta Pańskie to powiedziały”. Nasze życie może przypominać straszną pustynię. Bóg wzywa nas, byśmy świadomym wysiłkiem naszej woli przez różnego rodzaju umartwienia przygotowywali Mu drogę do naszych serc.

2 P 3, 8-14

„Skoro to wszystko w ten sposób ulegnie zagładzie, to jakimi winniście być wy w świętym postępowaniu i pobożności, gdy oczekujecie i staracie się przyspieszyć przyjście dnia Bożego, który sprawi, że niebo zapalone pójdzie na zagładę, a gwiazdy w ogniu się rozsypią. Oczekujemy jednak, według obietnicy, nowego nieba i nowej ziemi, w których będzie mieszkała sprawiedliwość. Dlatego, umiłowani, oczekując tego, starajcie się, aby [On] was zastał bez plamy i skazy - w pokoju”. Święty Piotr wzywa nas do świętego postępowania i pobożności. Jest to konieczne jako nasze przygotowanie na przyjście dnia Bożego.

Mk 1, 1-8

„Wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów. Ciągnęła do niego cała judzka kraina oraz wszyscy mieszkańcy Jerozolimy i przyjmowali od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając [przy tym] swe grzechy. Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a żywił się szarańczą i miodem leśnym. I tak głosił: Idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby się schylić i rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, On zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym. Jan wzywa do nawrócenia i chrzci na odpuszczenie grzechów, które ludzie wyznają. Zapowiada przyjście Jezusa, który będzie chrzcił Duchem Świętym. Będzie głosił Ewangelię, a Jego słowa natchnione przez Ducha będą budowały w słuchaczach Jego Królestwo.

9.12.23

 

9.12.23

Iz 30, 19-21. 23-26

Mówi Izajasz: „Zaiste, o ludu, który zamieszkujesz Syjon w Jerozolimie, nie będziesz gorzko płakał. Rychło okaże ci On łaskę na głos twojej prośby. Ledwie usłyszy, odpowie ci. Choćby ci dał Pan chleb ucisku i wodę utrapienia, twój Nauczyciel już nie odstąpi, ale oczy twoje patrzeć będą na twego Mistrza. Twoje uszy usłyszą słowa rozlegające się za tobą: To jest droga, idźcie nią! gdybyś zboczył na prawo lub na lewo”. Izrael otrzymuje Nauczyciela. Jest nim Jezus, który mówi o sobie: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie” (J 14,6).

Mt 9, 35 – 10, 1. 5a. 6-8

„Tak Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię królestwa i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości. A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo”. Jezus naucza słowami i czynami. Ukazuje Królestwo cudami uzdrowień. Bóg jest silniejszy niż wszystkie nasze słabości. Posyła swoich uczniów by w taki sam sposób głosili Królestwo Boże.

8.12.23

 

8.12.23

Rdz 3, 9-15. 20

Mówi Bóg do węża: „Ponieważ to uczyniłeś, bądź przeklęty wśród wszystkich zwierząt domowych i polnych; na brzuchu będziesz się czołgał i proch będziesz jadł po wszystkie dni twego istnienia. Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę”. Wierzymy, że Niewiastą jest Maryja, a Jej potomstwem Jezus i wszyscy, którzy do Niego należą. O potomstwie węża mówi święty Jan: „Kto grzeszy, jest dzieckiem diabła, ponieważ diabeł trwa w grzechu od początku. Syn Boży objawił się po to, aby zniszczyć dzieła diabła. Każdy, kto narodził się z Boga, nie grzeszy, gdyż trwa w nim nasienie Boże; taki nie może grzeszyć, bo się narodził z Boga. Dzięki temu można rozpoznać dzieci Boga i dzieci diabła: każdy, kto postępuje niesprawiedliwie, nie jest z Boga, jak i ten, kto nie miłuje swego brata” (1 J 3,8-10).

Ef 1, 3-6. 11-12

„Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, On napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich - w Chrystusie. W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli, ku chwale majestatu swej łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym”. Ojciec napełnia nas wszelkim błogosławieństwem bo pragnie: „abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem”.

Łk 1, 26-38

Mówi archanioł Gabriel: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca. Na to Maryja rzekła do anioła: Jakże się to stanie, skoro nie znam męża? Anioł Jej odpowiedział: Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym”. Maryja poznaje w ten sposób Ducha, który zstępuje na Nią i udziela Jej łaski poczęcia i porodzenia Syna Bożego. Osłania Ją przed wszelkimi niebezpieczeństwami.

7.12.23

 

7.12.23

Iz 26, 1-6

„Niech wejdzie naród sprawiedliwy, dochowujący wierności; jego charakter stateczny Ty kształtujesz w pokoju, w pokoju, bo Tobie zaufał. Złóżcie nadzieję w Panu na zawsze, bo Pan jest wiekuistą Skałą!” Bóg zaprasza do ufności. To On jest źródłem pokoju. Obiecuje: „Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się lęka!” (J 14,27).

Mt 7, 21. 24-27

„Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony. Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki”. Naszą szansą jest wsłuchiwanie się w Jezusa i posłuszeństwo Jego nauce. Realizacja Jego postanowień jest gwarancją powodzenia naszego życia.

6.12.23

 

6.12.23

Iz 25, 6-10a

Taka jest dobra nowina o ostatecznym zwycięstwie Boga: „Zedrze On na tej górze zasłonę, zapuszczoną na twarz wszystkich ludów, i całun, który okrywał wszystkie narody; raz na zawsze zniszczy śmierć. Wtedy Pan Bóg otrze łzy z każdego oblicza, odejmie hańbę od swego ludu na całej ziemi, bo Pan przyrzekł”. Zwycięstwo Boga nad śmiercią, nad nieszczęściem, nad hańbą.

Mt 15, 29-37

„Stamtąd podążył Jezus dalej i przyszedł nad Jezioro Galilejskie. Wszedł na górę i tam siedział. I przyszły do Niego wielkie tłumy, mając z sobą chromych, ułomnych, niewidomych, niemych i wielu innych, i położyli ich u nóg Jego, a On ich uzdrowił. Tłumy zdumiewały się widząc, że niemi mówią, ułomni są zdrowi, chromi chodzą, niewidomi widzą. I wielbiły Boga Izraela”. Wspaniały jest tryumf Jezusa nad ludzkim cierpieniem, kalectwem. On jest Dobrym Bogiem.

5.12.23

 

5.12.23

Iz 11, 1-10

„I wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się odrośl z jego korzeni. I spocznie na niej Duch Pański, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pańskiej. Upodoba sobie w bojaźni Pańskiej. Nie będzie sądził z pozorów ni wyrokował według pogłosek; raczej rozsądzi biednych sprawiedliwie i pokornym w kraju wyda słuszny wyrok. Rózgą swoich ust uderzy gwałtownika, tchnieniem swoich warg uśmierci bezbożnego”. Izajasz prorokuje o Jezusie, który ubogacony darami Ducha Świętego jest sprawiedliwym sędzią, pomaga biednym i pokornym, ale jednocześnie surowo karze bezbożnych.

Łk 10, 21-24

„W tej właśnie chwili Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić”. Jezus raduje się objawieniem Bożym dla ludzi pokornych i prostych. Ludzka pycha pozostaje ślepa.

4.12.23

 

4.12.23

Iz 2, 1-5

Prorok Izajasz głosi nawrócenie wielu narodów do Boga Izraela: „Chodźcie, wstąpmy na Górę Pańską do świątyni Boga Jakubowego! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami. Bo Prawo wyjdzie z Syjonu i słowo Pańskie - z Jeruzalem. On będzie rozjemcą pomiędzy ludami i wyda wyroki dla licznych narodów”. Wielu pokornie przychodzi by poznawać wolę Boga. Przyjmują oni autorytet Boga w rozsądzaniu spraw swoich narodów.

Mt 8, 5-11

„Gdy wszedł do Kafarnaum, zwrócił się do Niego setnik i prosił Go, mówiąc: Panie, sługa mój leży w domu sparaliżowany i bardzo cierpi. Rzekł mu Jezus: Przyjdę i uzdrowię go. Lecz setnik odpowiedział: Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie”. Rzymski setnik wierzy w zbawczą moc Jezusa, który mocą swojej woli może uzdrowić jego cierpiącego sługę.