25.05.23
Dz 22, 30; 23, 6-11
„Wiedząc zaś, że jedna część składa się z saduceuszów, a druga z faryzeuszów, wołał Paweł przed Sanhedrynem: Jestem faryzeuszem, bracia, i synem faryzeuszów, a stoję przed sądem za to, że spodziewam się zmartwychwstania umarłych. Gdy to powiedział, powstał spór między faryzeuszami i saduceuszami i doszło do rozdwojenia wśród zebranych. Saduceusze bowiem mówią, że nie ma zmartwychwstania, ani anioła, ani ducha, a faryzeusze uznają jedno i drugie”. Paweł występując w swojej obronie wykorzystuje podział w ówczesnym judaizmie. Głosi zmartwychwstałego Jezusa, a sam fakt zmartwychwstania był niemożliwy dla saduceuszy, a możliwy dla faryzeuszy. W ten sposób Paweł unika śmierci.
J 17, 20-26
„Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś”. Jezus pragnie jedności swoich uczni i dlatego daje im swoją chwałę, to znaczy Ducha Prawdy, który wyzwala z pychy i prowadzi do pokory, która jednoczy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz