29.05.23

 

29.05.23

Rdz 3, 9-15. 20

„Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę. Mężczyzna dał swej żonie imię Ewa, bo ona stała się matką wszystkich żyjących”. Maryja jest tą Niewiastą, a Jej potomstwo, czyli Jezus i Jego Kościół zwyciężają przeciwko wężowi i jego potomstwu. Zmiażdżenie Jej pięty może oznaczać Jej cierpienia – przypomina to proroctwo Symeona: „Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu” (Łk 2,34-35). Są to cierpienia Maryi i Kościoła, którego jest Matką.

J 19, 25-34

„A obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: Niewiasto, oto syn Twój. Następnie rzekł do ucznia: Oto Matka twoja. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie. Potem Jezus świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: Pragnę. Stało tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizop gąbkę pełną octu i do ust Mu podano. A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: Wykonało się! I skłoniwszy głowę oddał ducha”. Umierający Jezus daje nam swoją Matkę za naszą Matkę, a my mamy się o Nią troszczyć. Po przekazaniu nam swojego skarbu, jakim jest Jego Mama, Jezus oddaje ducha.